kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

oord, adviseerde deze: „Direct naar Ternate, de kwaal is ben-ben."
Zo vertrok dan de familie Van Splunder, terwijl tevens de kinderen
van Van Balen mee gingen. De grote eenzaamheid die toen kwam,
verdreef Van Balen door hard te werken en te hopen op goede berichten.
Maanden gingen voorbij, maar er kwamen geen berichten
van zijn vrienden en de kinderen. Enige weken voor Kerstmis kwamen
er brieven en daarin las hij, dat Van Splunder was overleden
tijdens de reis (voor Salwatti), en dat de weduwe met zijn beide
kinderen op weg was naar Holland.
Vlak voor Kerstmis kwam Bink terug op Roon. Maar van de goede
samenwerking waarvan de oude vrienden zich veel hadden voorgesteld
kwam niets.
Mevrouw Bink bleek geestesziek, werkte in haar ongelukkige toestand
de arbeid van de mannen in alles tegen, en Van Balen keerde
daarom naar Mansinam terug.
Als een weggejaagde zwerveling kwam hij op Mansinam aan, en
vond gastvrije vrienden in de families Jens en Van Hasselt.
Nog kwam er geen einde aan zijn beproevingen, want hier hoorde
hij, dat vier maanden tevoren, enige dagen na aankomst in Holland,
zijn dochtertje aan roodvonk was overleden.
Een tijdlang bleef hij op Mansinam, tot hij in 1888, gehoor gevend
aan de roep van de mensen, die „wilden worden als Beko," naar
Windessi ging en daar de nieuwe zendingspost opende.
Binks vrouw was intussen ziek naar Holland vertrokken en zo zaten
dan de mannen beiden in grote eenzaamheid. Eens in de drie maanden
kwam er post en bij hoge uitzondering een oorlogsschip. Toen
ééns de „Java" kwam en meehielp om drie pas gevangen slaven
uit de handen van een bende Rooners te halen en naar hun dorpen
terug te brengen, merkten de Papoea's dat niet langer alles maar
geoorloofd was.
Bink zette met wonderbaarlijk optimisme zijn werk voort. Voor de
geringste belangstelling al dankbaar, wist hij evenwel dat de bezoekers
bij de kerkdienst hoofdzakelijk kwamen om wat tabak en
het kopje koffie na de dienst.
„Met die tractatie zal ik voortgaan" zei hij, „want hoe zullen ze geloven
als ze niet horen! Ik blijf het goede hopen en verwachten."
Op Windessi was intussen het huis gereed gekomen en Van Balen
hertrouwde met mejuffrouw Michaux. Een nieuwe periode brak
voor hem aan. Al gauw zwaaide de „tweede zendeling" (zoals
mevrouw Van Balen genoemd werd) de scepter in huis, en haar
schooltje mocht gezien worden.
Zendeling Bink bleef moedig voortgaan met ploegen op de harde
Roonse bodem. Hij verzamelde materiaal voor de bouw van een kerk.
Had zijn vrouw de kas van het bouwfonds weggenomen, hij wist
door verkoop van vogels door zijn pleegjongens geschoten, en giften
50