kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Na enkele dagen verlieten we Inanwatan weer op thuisreis, de boot
van een houten roer voorzien. Veel had ik bij dat eerste bezoek
van het werk niet gezien daar ik voortdurend in beslag werd genomen
door de reparatie van de boot. Te Kokas hadden we wat
meer hulp en gereedschap en begonnen het een en ander vast recht
te slaan . . . Toen de mailboot kwam, met de heren der zending aan
boord hebben de werktuigkundigen ons verder geholpen met het
boren van gaten en het aanbrengen van het schroefraam.
Half Dec. 1916 hield Director Gunning met ons een conferentie.
Hij sprak zijn voldoening uit over de voortgang die het werk op
Nieuw-Guinea sinds zijn laatste bezoek, nu 10 jaar geleden in 1906,
had gemaakt.
Toen werd het werk begrensd door de Geelvinckbaai. Nu had het
zich ook uitgebreid tot West- en Oost Nieuw Guinea en was het gebied
van de Radja-Ampat in voorbereiding. Voor West Nieuw-
Guinea werd besloten dat het met drie zendelingen zou worden
bezet, n.1. te Fak-Fak, Babo en Inanwatan. Dit besluit, in 1916 genomen
kwam in 1916 tot uitvoering, toen Babo en Inanwatan standplaats
werden van een zendeling. We hadden het gaarne wat vlugger
gewild.
Al het voorgaande vond plaats voor het einde van de oorlog 1914-
1918. Daar Nederland buiten de oorlog bleef ging het werk vrijwel
rustig verder. Maandelijks ontvingen wij de post uit Holland en
levensmiddelen van Makassar en Soerabaja. Wat de uitbreiding
van het aantal zendelingen betreft moest er gewacht worden tot de
scheepvaartverbinding met Holland weer was hersteld.
De aankomst van Van Muylwijk in 1919 maakte het mogelijk, dat
de plannen ter conferentie met Dr Gunning gemaakt, ten uitvoer
konden worden gelegd. Besloten werd dat Van Muylwijk zich te
Babo zou vestigen in de Bentoeni-golf, dat Bout te Fak-Fak zou
blijven en dat schrijver dezes te Inanwatan zou gaan wonen. Doch
het liep heel anders dan we hadden gedacht. Bout werd overgeplaatst
naar Miei, om het zendeling Starrenburg mogelijk te maken
met verlof te gaan, daar deze reeds 13 jaar aan een stuk op
Noord Nieuw-Guinea had gewerkt. De oorlog was aan dit lange
verblijf mede schuldig.
Van Muylwijk wist beslag te leggen op wat afbraak en begon ijverig
te tekenen, te passen en te meten, hoe de ramen en deuren van
diverse maten tot een ogelijk geheel zouden kunnen worden verenigd.
Voor het huis te Inanwatan werden de bewoners van Moegim verzocht
hout te verzamelen. We hadden dit ook te Inanwatan kunnen
laten doen, maar we verwachtten daar meer moeilijkheden, daar de
106