kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

we zijn eens op het terrein gaan kijken. Daar staat een kleine loods.
Als u wat atap hebt, maken we er een hut van en kunnen we daar
slapen. Dan willen we graag meehelpen aan de bouw."
Atap was er en de hut werd gemaakt, de jongens togen aan het
werk. Deze geest van willen helpen, vooruit willen, waarmee de
eerste tien leerlingen mij verrasten, is me steeds weer opgevallen,
ook onder de timmerlieden, metselaars en sjouwerlui. Hun vooropleiding
is echter onvoldoende om dit willen uit te voeren. In de
kampong maakt niemand zich zorgen voor de toekomst. De mensen
leven bij de dag. Als hun eten op is, gaan ze nieuw halen en
zo erg veel moeite hoeven ze daar niet voor te doen. Is het dak van
het huis lek, dan wordt het niet gerepareerd. Welnee, ze zoeken
een plaatsje, waar het bij regen nog droog is en daar slapen ze.
Dit „gemakkelijke" kampongleven maakt de mensen ongeschikt om
een groot geheel te overzien. Ze zien het nut niet in van volhouden
en doorzetten. Maar wordt hun de noodzakelijkheid en de mogelijkheid
duidelijk aangetoond, dan helpen ze graag en met enthousiasme.
Ze vertrouwen zich dan volledig aan de leiding toe. En als
dan de leider er zorg voor draagt, dat ze steeds een nabij doel voor
ogen hebben — niet een complex gebouwen, maar alleen het gebouw,
waar ze aan bezig zijn — dan wordt er doorgewerkt.
Bij de komst der leerlingen was één slaapzaal bruikbaar. Ramen,
deuren en vloer ontbraken nog, maar in ieder geval konden ze
slapen, zonder nat te regenen. In deze zaal, bestemd voor twintig
leerlingen, werden er tijdelijk vijftig ondergebracht. De overige
tien bleven in hun hutje.
De lessen konden echter nog niet beginnen, daar de school nog
niet stond. Alle jongens werden nu ingezet bij de bouw hiervan.
Dit betekende een zware geduldsproef voor hen, daar ze naar Seroei
gekomen waren in de veronderstelling dat een mooi, nieuw internaatscomplex
op hen stond te wachten. Maar we hebben er een
spelletje van gemaakt. Met een groot woord noemden we ons internaat
een nieuwe stad en deze stad gingen we samen opbouwen.
Eenmaal hiermee begonnen maakten de jongens overal een spelletje
van. En ze deden daarbij dikwijls leuke vondsten. Zo zag ik
op een morgen alle zestig jongens achter elkaar door de modder
sjouwen, op elke schouder een grote steen voor de fundering der
school. Ze liepen met ernstige gezichten en zeiden geen woord.
Sommige hadden maar één steen, in de andere hand een stok. Die
liepen helemaal krom.
Op mijn verwonderde vraag wat er aan de hand was, kreeg ik te
horen: „Wij zijn de Israëlieten in Egypte en we brengen de gebakken
tichelstenen voor het huis van de Farao."
248