kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Zijn oude moeder stookte het vuur met grote houtblokken, en ze
wreef zijn koude rug en voeten met heet zand van onder de haard.
Eindelijk werd hij warmer, maar toen deed hij zo raar. Hij keek zo
vreemd uit zijn ogen en klaagde over pijn in zijn zijde. Hij hijgde
en kreeg het benauwd, en daarna werd hij zo heet, zo heet ... er
was geen water koel genoeg om die hitte te blussen. En steeds
vreemder praatte hij.
Toen werd de oude vader bang en liep naar de Evangelist. Deze
kwam kijken, gaf Kasimi nog medicijn, maar het was te laat...
Voordat de zon opging die volgende morgen stierf Kasimi.
Ontroostbaar waren zijn ouders. Stom van droefheid zaten ze
neer. Toen kwamen de familieleden en zongen de rouwklacht.
Daarna kwamen de buren en deden mee... en tenslotte kwamen
er vele, vele vrienden en allen bezongen, beweenden, bejammerden
de dode. Ze somden zijn deugden op, en snikkend vielen de anderen
telkens bij... Zo zongen ze uren en uren hun droefheid uit over
Kasimi, de gestorvene.
Maar ergens achter een struik aan het strand, daar zat zijn moeder.
Ze keek uit over de zee, die ze niet zag door haar tranen. Nooit zou
de vlugge pagaai het watervlak meer snijden, nooit zou ze zijn stem
meer horen, nooit, nooit... en zachtjes snikte ze verder, alleen.
Nog dezelfde middag werd hij begraven. Veel familieleden van het
naburig dorp kwamen helpen bij de begrafenis. Even had de Evangelist
gesproken over de mogelijkheid om ook iets te mogen zeggen
bij het graf, want Kasimi kende het Evangelie.
Maar de stem van de Evangelist ging verloren in het geweeklaag
van buur en vriend en familie, van scharen mensen, die in een
vreemde optocht half rennend het lijk van Kasimi, in een oude
prauw gespijkerd, naar het graf droegen.
Het graf werd dichtgemaakt, het huisje er boven van goede gave
planken getimmerd, en het dak van dat grafhuisje in de vorm van
de golvende zee. Kasimi was op reis naar het zieleland.
Maar die avond zat zijn vader bij het vuur en peinsde. Zijn moeder
keek telkens naar hem alsof ze verwachtte dat hij iets zou zeggen,
maar hij bleef zwijgen. Toen hij ging slapen en met starende ogen
zei, dat hij zijn matje ging opzoeken, voegde hij er nog aan toe:
over 4 dagen. Toen had ze alleen maar geknikt. Nu wist ze het.
Over 4 dagen zouden ze samen naar het graf gaan, daar wachten
tot het donker werd.
Die vier dagen gingen vlug voorbij. En toen de zon schuin stond,
greep het oude moedertje al naar een bamboe, die haar man met
zijn ogen zocht. Hij knikte en wist dat ze hem had begrepen.
Zo gingen die beide oudjes tegen het vallen van de nacht naar de
plaats der doden. Onder hoge palmen, naast enkele steile rotsen,
waartegen de branding ruiste, was de begraafplaats.
233