kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

en de Pendita niet alleen om een „vooruitgang" ging, zoals hij die
voor zich zag. Hij was pienter genoeg om te begrijpen dat ze dan
wel in Ambon en in Holland zouden zijn gebleven. Neen, er moest
iets heel bizonders zijn waarvoor die mensen hier naar toe gekomen
waren. Het kon toch wel zijn dat ze hierheen gezonden waren door
de God van alle geesten. Daarvan vertelden de goeroe en de
Pendita overal en riepen de mensen op om hun vrees te laten varen
en op die God te vertrouwen van Wie alle mensen en alle dingen
zijn! Maar 't was wel moeilijk om te begrijpen. Zou die God dan
niet nog veel grotere offers moeten ontvangen om Hem tevreden
te stellen? Als de geestenfluiten van de kan-wari met bloed gewijd
moesten worden, wat zou dan wel niet moeten gebeuren om die
God van alle geesten gunstig te stemmen! Maar, hoe vreemd, de
Pendita had verteld, dat Jezus, de Zoon van God, zichzelf geofferd
had voor de gebreken en tekortkomingen der mensen, ook voor die
van alle Papoea's. En dat er nu daarom geen vrees behoefde te zijn.
Geen vrees! Geen vrees! Een leven zonder vrees! Een wereld zonder
vrees! Ja, dat was toch iets anders en iets meer dan „vooruitgang."
Enige jaren gingen voorbij. Pamai had al aardig wat geleerd van
de goeroe. De verhalen uit de Bijbel over allerlei mensen die door
God op wondere wijze werden geleid boeiden hem. Het gebed,
waarin de God van alle geesten met „Onze Vader" werd aangesproken,
had hij ook geleerd. En Pamai leerde het weer aan zijn
vader en moeder, ja zelfs aan grootvader Siriwai. Dat was in die
tijd toen er zoveel mensen overal stierven aan een erge ziekte, die
de vreemdelingen griep noemden. In Hollandia en Ormoe waren
er niet zoveel gestorven. De Pendita had medicijnen en kon goede
raad geven. Hij verbood hen om te gaan baden als je zo heet was
van de koorts. Toen had Joeftoewai het goed begrepen dat er toch
nog iets van belang is meer dan bijlen en messen!
De goeroe van Ormoe ging na enige jaren naar Ambon om zijn oude
vader en moeder nog eenmaal te zien. Dat waren eenvoudige Christenen,
die hun zoon en schoondochter hadden afgestaan om naar
de Papoea's te gaan met de vredesboodschap van God. Nu waren
ze verlangend om hun kinderen en kleinkinderen nog eenmaal te
zien. Zo vertrok dan de goeroefamilie en nam voor enige maanden
afscheid van Ormoe.
Ze keerden echter niet terug. Te Ambon werd de goeroe ziek en
God nam hem tot zich. Deze tijding moest de Pendita naar Ormoe
brengen. Maar tevens moest hij vertellen, dat er helaas nog geen
andere goeroe kon komen. Er was in die tijd geen geld genoeg om
het te bekostigen. Hijzelf zou zo nu en dan naar Ormoe komen en
hij hoopte dat het niet al te lang zou duren, voor er een vervanger
kwam.
144