kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

speuren. Na lang wachten werd de gids gevraagd, wat hij van de
situatie dacht, maar deze wist geen reden op te geven, waarom de
binnenlanders niet kwamen. Hem werd verzocht eens te gaan zoeken,
wat hij ook deed. Aan de voet van de berg gekomen liet hij
zijn langgerekte roep horen, die spoedig beantwoord werd. Na nog
enig wachten kwam hij eindelijk terug met de vraag van het hoofd
of zij hun wapenen mochten meenemen of niet. Er werd geantwoord,
dat, indien men dit wilde, er geen bezwaar tegen was. Eindelijk
kwam de groep de heuvel op. Wat zagen ze er uit! Maandenlang
hadden ze door het bos gezworven zonder goede huisvesting. Met
hun grote haardossen, waarin lange kammen staken gaven zij echt
de indruk wilden te zijn. De speren en pijl-en-bogen werden in
de grond geplant en de bespreking kon beginnen. Lang werd er
over al het gebeurde in de afgelopen tijd gesproken. De boodschap
van de Gouverneur werd overgebracht en men was genegen om mee
te gaan naar het strand en daar vrede te sluiten, wat de volgende
dag dan ook geschiedde.
Voor het evangeliesatiewerk in het binnenland had deze gebeurtenis
goede gevolgen. Wel waren er vroeger enige vragen uit het binnenland
gekomen, maar nu werd met nog meer aandrang om goeroes
gevraagd. Het was echter moeilijk om onder deze stammen te gaan
werken, daar ze zeer verspreid woonden en bijna niet tot kampongvorming
konden worden gebracht. Deze eis werd dan ook gesteld
en waarlijk zijn sommige families in eikaars buurt gaan wonen.
W^el waren de dorpen niet groot genoeg om er dadelijk een
onderwijzer te plaatsen, maar toch kon begonnen worden deze binnenland-kampongs
door een evangelist te laten bewerken.
Nu er eindelijk twee zendelingen op Biak aanwezig waren, kon,
nadat Hartweg zich had ingewerkt en de taal had aangeleerd, tot
werkverdeling worden overgegaan. De oudste zendeling zou het
nieuwe werk, dus de Zuidkust van Biak en de Padeido-eilanden
op zich nemen, terwijl de jongere het oudere werk, Soepiori en de
Noordkust van Biak en het binnenland voor zijn rekening kreeg.
Nu de ressorten eenmaal gescheiden waren, leek het ook het beste,
dat de zendeling van de Zuidkust van Biak meer in eigen ressort
ging wonen. Als woonplaats werd Wardo het meest geschikte dorp
geacht. Dus moest hier een noodwoning verrijzen. October 1926
vestigde Agter zich op deze plaats. Nu kon regelmatig contact gezocht
worden met de bewoners van de Zuidkust, die nog zo goed
als allen heidenen waren.
De familie Agter zou niet lang te Wardo blijven. Er brak hier een
dysenterie-epidemie uit, door welke ziekte ook hun twee-jarig dochtertje
werd aangetast en overleed. Ook de zendelingsvrouw werd
ziek en na onderzoek achtte de dokter het noodzakelijk, dat de hele
familie naar het vasteland vertrok.
92