kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

derden catechisanten; ik had er voor gewaakt, dat mijn goeroe's niet
al te grote nadruk op de doop hadden gelegd. Evangelieprediking
totdat men begreep wat 't was. In het derde jaar (1926), kwam
er een bewoner van de Wooibaai tot mij en vroeg: „Hoelang laat
u ons half Christen en half Heiden. De man bedoelde: wanneer
doopt gij ons.
Daar ik bij de aanvang ... (in tegenstelling met andere ressorten)
hun de heidense attributen had laten houden . . . vroeg ik: „Hoelang
bewaart gij uw heidense attributen nog?"
Hij keek mij aan, alsof hij wilde zeggen: ,,O, is het dat?"
Die avond zal ik nooit vergeten. Jakob Bonai was bij mij.
Het hele dorp hield schoonmaak. Oud en jong droeg zijn geheimenissen
voor ons aan. Toen leerde ik, dat zij met vrezen en beven
afscheid namen van een oude tijd. Ik vond het nog niet raadzaam
direct tot de doop over te gaan, maar stelde een termijn van drie
maanden. Inmiddels had Jappen zijn tweede Zendeling in de heer
P. Grondel gekregen. Wij begrepen, dat als Wooi voorging andere
zouden volgen en zo geschiedde het, dat wij in veertien dagen in
zeven dorpen een doopdienst hielden. De eerstelingen waren niet
minder dan 1054.
In zulk 'n massaal werk lagen zorgen, doch Oosters gezien: kracht.
Er waren machtige momenten, b.v. op Ansoes, waar de eerste groep
die nederknielde bestond uit dorpshoofd, vrouw en kinderen en
hun slaaf ... nu geen slaaf meer. Om van de preek tot de doopplechtigheid
over te gaan, zouden de schoolkinderen zingen. En ze
deden het voortreffelijk. Steeds dacht ik er later aan, wanneer ik
het lied opgaf om te laten zingen: „Op Uw woord o leven van ons
leven leggen wij het doodskleed af."
Zendeling Grondel werd na korte tijd overgeplaatst, Zendeling A.
J. de Neef verving hem. Het leek of ons Zendingsschip de wind in
de zeilen kreeg. Wij verdeelden de arbeid, doch voerden de vlag
in top van de Gezagvoerders der grote vaart: Blijf bij elkaar tot
wederzijdse steun.
In 1925 had ik een verkenningstocht gemaakt naar Koeroedoe,
Waropenkai en het eiland Nau. De aanleiding er toe was geweest,
dat ik in het ziekenhuisje twee zwaargewonde Waropenkaiers had
opgenomen. Zij, die hen bij ons brachten, vroegen mij, een bezoek
aan Waropenkai te brengen ... „Om hen in het licht te brengen..."
Stel u voor: de Waropenkai vroeg om „licht."
Veel goeds had ik van dat oord nog nooit gehoord. Telkens kwamen
geruchten van gehouden sneltochten en slavenjachten.
Ik riep de Bonai's. Jakob, zijn vader en zijn oom Seperak. Jakobs
vader ontried het mij. Jakob en zijn oom Seperak, vonden, dat wij het
moesten wagen. Het tot hun familie behorende dorpshoofd van
165