kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

digheid van de oude man, die zonder enig hulpmiddel van een ruw
stuk steen zulk een werktuig kon vervaardigen. Hij vroeg of Siriwai
nog meer exemplaren had. Deze ging zijn hut binnen en kwam
spoedig terug met enige bijlen van verschillende grootte en kleur.
De Pendita koos een mooie groene uit en vroeg in zijn onnozelheid
of hij die kon kopen. Toen kon Siriwai een glimlach niet bedwingen.
Deze jonge Pendita heeft toch zeker nog geen huwbare dochters?
En hij had ook nooit gehoord dat de Pendita varkens fokte. Nee,
dat was zeker maar een grapje. En Siriwai stopte zijn bijlen maar
gauw weg in zijn draagtas.
De Pendita liet bekend maken dat de volgende morgen de mensen
die leden aan wonden of die ziek waren, in het logeerhuis konden
komen om geholpen te worden. En werkelijk reeds heel in de vroegte
kwamen er enigen die hun wonden lieten behandelen. Anderen
kregen pillen omdat ze koorts hadden. Pamai en zijn makkers vroegen
de Pendita om een verhaal te vertellen, zoals hij te Hollandia
ook deed. En tegen de avond kwam een groep mensen om te luisteren
naar het verhaal van Abraham, die door God werd geleid heel
zijn leven.
„Nu grootvader, wat denk je er van," zo vroeg Pamai toen na een
paar dagen het bezoek van de Pendita voorbij was. „Och jongen,
ik vind die Pendita wel aardig, maar o een mens moet zo oppassen.
Ik vertrouw het nog lang niet. Wat wil de man eigenlijk? Waarom
geeft hij zijn medicijnen zo maar zonder betaling? Daar moet toch
wat achter schuilen?"
Ook aan zijn vader vroeg Pamai om zijn mening. Joeftoewai had weer
andere gedachten. Die Pendita is niet veel zaaks. Wat heeft hij
ons nu gebracht? Bijlen en messen had hij niet in zijn prauw. Die
pilletjes voor die zieke sukkels en dat verhaaltje van die Abraham,
die niet eens voor zijn eigen zaak wist op te komen, wat heb je
er aan? Wat mij betreft behoeft hij niet weer te komen. Nee geef
mij dan maar die handelaars, die brengen ons vooruit.
Dit stelde Pamai teleur. Hij had zo gehoopt, dat vader en grootvader,
die tot de voornaamsten van het dorp behoorden, wat toeschietelijker
zouden zijn geworden. Want hij had gehoord, dat de
Pendita al verscheiden dorpen in de omgeving had bezocht en dat
daar door de mensen een leerhuis, een school was gebouwd. De
Pendita had naar deze dorpen een helper gestuurd, een goeroe, die
daar nu woonde en dagelijks leerde aan iedereen die maar wilde.
Eenmaal per week werden er ook verhalen verteld voor allen. Die
goeroe kon ook medicijnen aan de mensen geven. O, wat zou hij het
fijn vinden als er ook zo'n goeroe in Ormoe kwam!
Het duurde niet eens zo lang meer of Pamai's wens werd vervuld.
142