kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

De stem uit het graf
door F. C. Kamma
Het gebeurde in Arefi op het eiland Batanta in
de onderafdeling Sorong. De Evangelist, die het
vertelde, heette Jan Rumfabe.
Ze hadden maar één zoon de beide oudjes, en die zoon was
hun alles.
Hij was groot en sterk en roeide zijn prauw met snelle vaart door
de woelige zee bij het huiswaarts keren. Dan stonden de vrouwen
en kinderen aan het strand te kijken.
Ze wezen naar hun mannen, hun vaders en de kinderen gilden met
hoge stemmen wanneer de prauwen van de thuiskerende vissers
de branding naderden.
Grote spanning, want alleen de sterksten, de moedigsten wisten
hun bootjes ongedeerd door de hoge golven op het strand te krijgen.
De anderen moesten worden geholpen. De mannen, die al
veilig aan wal waren, sprongen dan in zee, en tot hun borst in het
water staande, vingen ze de op een golftop aanstormende prauw
op, om hem met sterke knuisten in bedwang te houden.
Wajo, wajo, gilden ze, prauwo, prauwo, hou vast! Hou vast! Dan
spatte de hoge waterkuif de mannen om de oren, maar ze grepen
vast en hielden vast, zodat noch man noch vis verloren ging.
Maar als Kasimi aan de beurt kwam, dan stonden zijn oude vader
en moeder vertrouwend te knikken, o ja, hij zou het wel redden, en
zo gebeurde het ook.
Kasimi telde de brandingsgolven 3, 5, 7, dan even een klein ogenblik
pauze... Nu!! en met volle kracht van zijn sterke lichaam
wierp hij zich op zijn pagaai, dat deze boog ... en dan schoot met
snelle vaart zijn prauw op de kust af. Vlug, vlug, want achter hem,
uit de diepte van de zee, rees alweer een nieuwe golf, hoger en
met dreigender kuif. Als een razende roeide Kasimi, en ... hij bleef
voor. De hem najagende golf schoof alleen zijn bootje met nog
grotere snelheid naar het strand, maar voordat de prauw het zand
raakte sprong hij in zee, en trok het bootje op het droge.
Kalm, alsof er niets gebeurd was groette hij dan, met een nauwelijks
merkbaar optrekken van zijn wenkbrauwen, zijn ouders. En deze?
Alleen in hun schitterende ogen kon je zien hoe trots ze op hun
jongen waren.
231