kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Zo koos men een Papoese hulpprediker naast de zendingspredikant en een Papoese
penningmeester. Men begon de zaken over de gehele linie te organiseren.
Als een merkwaardig besluit dient te worden genoemd de belofte van al de goeroe's
om de toelaat-, d>e ze maandelijks boven hun schoolsarais vanuit de
Papoese collectegelden kregen voor hun arbeid in de Gemeenten, geheel terug
te storten ten behoeve van de evangelisatie-arbeid. Dit besluit betekende een
onmiddellijke bezuiniging van ongeveer vijfduizend gulden, een zeer aanzienlijk
bedrag in deze economisch zo zwakke maatschappij.
Hiermede toonden de leidende figuren in de Gemeenten althans, dat het hun volledig
ernst was met de arbeid van de opbouw der Papoese Kerk. Gelukkig bezat
Kamstra de nodige humor om in deze „Sturm — und Drangzeit" niet alle
uitlatingen op een goudschaaltje te wegen en bleef hij met kracht doorwerken.
Er waren in verschillende gedeelten van zijn ressort nog dorpen, waar geen
Christelijke Gemeente bestond en waar geen evangelisatie-arbeid verricht werd.
Vooral het Boven-Waropengebied was nog geheel heidens.
Kamstra bezat de moed om naast al de puinhopen, die er nog op te ruimen waren
toch nog nieuw werk aan te vatten. En het is gebleken, dat hij zijn mensen wist
te kiezen. Op allerlei plaatsen werden eenvoudige, onopgeleide jonge mannen
als evangelist aangesteld. Er waren er bij, die op achttien- of negentien-jarige
leeftijd, geheel alleen, hun dorp verlieten en op ver afgelegen posten de arbeid
aanvaardden. Toen ik drie jaar later op vele van deze dorpen de arbeid van deze
jonge kerels aanschouwde, verricht met grote gebrekkigheid, heb ik God gedankt
voor de beweging des Geestes in de harten dezer jongeren.
Daarnaast moest door Kamstra de grootscheepse nieuwbouw op gang gebracht
worden.
De Zending kreeg een belangrijk aandeel in de opbouw van een geheel
nieuw onderwijsstelsel. In Seroei zelf moesten niet minder dan
vier internaats- en schoolcomplexen gebouwd worden: een meisjesschool,
een onderwijzers-opleiding, een landbouwschool en een lagere
school voor jongens. Er waren enige tonnen gelds gemoeid bij
de opbouw van dit geheel.
Weliswaar werd dit geld door de overheid verstrekt, maar de uitvoering
van dit alles werd in handen van de Zending gelegd.
Wat een problemen! De personeelswerving in Nederland voor deze
objecten verliep aanvankelijk zeer moeizaam en bracht voor hen, die
hier met smart op hulp wachtten, menige teleurstelling. Er was
geen sprake van, dat men op Nieuw-Guinea deskundige hulp zou
vinden voor de nieuwbouw. Men moest zelf mensen zoeken, die
wel eens iets aan timmeren gedaan hadden. Geschoolde krachten
zijn er vrijwel niet. Ook de aanvoer der bouwmaterialen leverde de
grootst mogelijke moeilijkheden. Toch speelde Kamstra het klaar,
om in twee maanden tijd voor ongeveer dertigduizend gulden aan
balken en planken op te kopen. Helaas was er onophoudelijk ziekte
in het zendingsgezin. Hierdoor kon er maar heel weinig getourneerd
worden en kwam er vrijwel niets terecht van een eerste opbouw
der gedesorganiseerde Gemeenten. In September 1948 werden
Kamstra en zijn vrouw medisch afgekeurd en moesten zij repatrieren.
En dat op het ogenblik, dat juist een aanvang gemaakt zou worden
met een grootscheepse opbouw van de arbeid. In Holland werd met
grote spoed aan de vervanging gewerkt en zo zetten we eind December
1948 voet aan wal in Seroei.
182