kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

elangstelling aan en liet door zijn leerling Idji, die de taal van
Ormoe wel kende, alles opschrijven. Nu gaf de goeroe Pamai de
raad om naar Genjem te gaan om de Pendita alles mede te delen.
Zo was in 't kort het verhaal dat Pamai had te doen. De Pendita
wist niet goed wat hij er van denken moest. Die Pamai leek zo opgewonden,
zo overspannen haast, dat het moeilijk viel om de zaak
ernstig op te vatten. Maar hij kon duidelijk merken, dat niet alleen
Pamai, maar ook zijn metgezellen, wel een man of tien, zeer onder
de indruk waren. Ze waren overtuigd, dat er iets bizonders was
gebeurd en dat er nog veel zou gebeuren. De Pendita sprak af, dat
de mannen allen nog een paar dagen zouden blijven. Dat gebeurde
ook en zo was er gelegenheid om alles nog rustig te bepraten. Pamai
vroeg toen of er nu spoedig weer een goeroe in Ormoe mocht
komen. Zolang die er niet was, wilde hijzelf de verhalen die hij nog
kende aan de mensen vertellen en hen ook het Onze Vader leren.
Ten bewijze dat hij dat gebed nog wel kende, ging hij het opzeggen.
De Pendita aarzelde! Wat zou daar van terecht komen. De man
wist nog zo weinig en was immers zelf ook nog ongedoopt, evenals
zijn volksgenoten. Er waren nog maar enkele christenen in een paar
dorpen van de hele streek. Maar de aarzeling week, toen de andere
mannen eenstemmig erop aandrongen dat de Pendita het goed zou
vinden. Men zou zich in alles aansluiten bij de goeroe's die in de
verschillende dorpen waren. Maar ze meenden allen, dat Pamai een
boodschap had ontvangen en een taak had gekregen.
En al hield de Pendita ook zijn hart vast, na ernstig overleg en gebed
liet hij de mannen gaan, met de belofte dat hij na een paar
weken zou komen om in Ormoe de zaak van de goeroe te regelen.
Er waren nog geen twee weken voorbij gegaan toen een groot gezelschap
de heuvel opkwam, waar het huis van de Pendita in Genjem
gelegen was. Een vet varken, met de poten aan een lange paal
gehangen, werd het erf opgedragen. Een groot aantal ruige kerels
van het Sentanimeer, waarvan de Pendita wel enkelen kende, stond
daar voor hem. Vroeger was de Pendita wel in hun dorpen geweest,
maar ze wilden geen goeroe hebben, zeiden ze toen.
Nu verhieven ze luide hun stem en riepen: „Pendita, we vragen
een goeroe voor ons dorp. Hier is een varken, daar wordt de band
mee geknoopt. Eet het op en geef ons een goeroe."
Grote verbazing bij de Pendita. „Jullie zijn van Ifar, aan 't Sentanimeer."
„Ja, en hier is ons dorpshoofd, spreek maar met hem, wij hebben
honger en gaan eten." Het dorpshoofd, een grote breedgeschouderde
Papoea, kwam vrijmoedig naderbij, ging naast de Pendita
op de huistrap zitten en zeide: „Pendita, wij hebben u indertijd
weggestuurd, toen je kwam vragen of we een goeroe wilden ontvangen.
Maar nu weten we dat we verkeerd gedaan hebben. Een
147