kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

leven te maken had was gebleken uit de droom van Jan. In deze
voor hen zo vertrouwde vorm, werd het hun ineens duidelijk.
Er kwamen echter meer veranderingen, die ook het zendingswerk
hebben beinvloed. De K.P.M.-boten gingen regelmatig op Nieuw
Guinea varen. Eerst viermaal per jaar, later om de twee maanden,
en ten slotte elke maand. Niet alleen dat veel vreemdelingen en
Chinese handelaars meekwamen, maar de Papoea's maakten ook
van die boten gebruik om naar plaatsen buiten Nieuw Guinea te
gaan. Daar ontdekten ze het grote verschil met hun eigen land.
Ook kwamen in 1898 ambtenaren van het Gouvernement zich vestigen.
Nu kon het gebeuren, dat moordenaars en koppensnellers
gestraft werden. Slaven vangen en houden werd verboden. De
Papoea's voelden, dat het oude aan het voorbijgaan was, dat er iets
nieuws ging komen.
En toen wendden ze zich tot de Zendelingen. Die kenden ze al
zolang en ze vroegen aan hen om onderwezen te worden in de nieuwe
weg. Al wat uit het Wasten kwam, hoorde bij elkaar. In het
begin wisten ze nog weinig onderscheid tussen het een en het ander.
Dat zou later komen.
Als de Papoea's bij de zendelingen kwamen, was het dikwijls nog
niet de vraag van de stokbewaarder uit Filippi: „Wat moet ik doen
om zalig te worden?" maar alleen om kennis van aardse dingen, om
vrede op deze aarde, soms om een weg om rijk worden te leren.
of ook om verlost te worden van de onrechtvaardige behandeling
van hun hoofden en zo meer. Aan de eeuwige dingen dachten er nog
maar weinigen. Maar de zendelingen waren zo blij, dat de Papoea's
tot hen kwamen om geholpen te worden.
In 1906 kwam zendeling Van Hasselt na zijn verlof weer terug op
Nieuw Guinea vergezeld door de toen jeugdige Starrenburg.
Het moet voor zendeling Van Hasselt Sr, die in 1907 repatrieerde
na 44 jaar gewerkt te hebben, een diepe voldoening zijn geweest
om te horen, hoe het zaad van het Evangelie niet vruchteloos was
uitgestrooid, en dat al het leed van zovelen niet tevergeefs was
geleden.
Van Balen bleef werken tot 1912, hij was vanuit Windessi getuige
van de voortgang van het werk in zijn omgeving onder leiding
van zendeling Starrenburg. Zelfs maakte hij met deze een tocht
over de landengte, en plaatste de eerste goeroe op Inanwatan.
De periode die nu aanbreekt is die van uitbreiding van het werk
op grote schaal. Starrenburg vestigde zich uiteindelijk in het Wandammense,
en Van Hasselt bleef op Mansinam. Onder hun beider
leiding werden deze posten centra van waaruit het Evangelie uitging
naar Oost en West.
55