kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Bij zijn tweede bezoek beschreef Bink als eerste Europeaan het Sentanimeer.
Bij zijn thuiskomst bleken de Rooners hun oude leventje
voortgezet te hebben: dronkenschap, moord en roof. Toch schreef
Bink: „Ik wil hopend en gelovend voortgaan met de spreuk in het
hart: „Een ander is het die zaait en een ander die maait."
Enkele hoogtepunten waren voor hem de doop van vijf huisgenoten,
vrijgekochten en de viering van het Avondmaal. Met Kerstmis herhaalde
zich telkens de belangstelling, gevolgd door terugval, oprakelen
van oude veten, wraaktochten naar Ansoes (Jappen) uit weerwraak,
en zelfs op aandringen van de Mansinammers, die dat zelf
niet durfden omdat ze te dicht bij de zendingspost woonden, een
slavenroof in het Arfakgebergte.
Bij geruchten over een nieuwe Manseren-beweging, was er voor
de werkelijke Messias geen oor.
Van der Roest, die Van Balen kwam vervangen, stond wel heel
vreemd te kijken, toen hij kennis maakte met het werk op Roon,
waar op de vroege ochtend reeds mensen dronken waren en met
hakmessen zwaaiden, en Bink dit heel laconiek „een storm in een
glas water" noemde.
Op 26 April 1897 gedacht Bink in de eenzaamheid de dag, dat hij
25 jaren tevoren als zendeling-werkman werd uitgezonden.
Zelf schreef hij er over: „Mijn huiselijke of liever onhuiselijke omstandigheden
en de vruchten op mijn werk, in al die 25 jaar geven
geen aanleiding om Bink te laten jubileren."
Toen Van der Roest na Van Balen te hebben vervangen, op Roon
werd geplaatst bleek Bink aan malaria en Indische spruw te lijden.
Tijdens zijn korte verlof op Java, kwamen de Biakkers op Roon
zeven koppen snellen, en trokken de Rooners op weerwraak uit.
Toen Van der Roest naar Halmahera werd overgeplaatst, bleef
Bink weer alleen achter, nog niet geheel hersteld. Zijn kwaal werd
weer erger en in alle eenzaamheid stierf hij eind April 1899. Van
Balen kwam te laat, hij kon het zesde graf voor een lid van een
zendingsgezin graven. De droefheid van de pleegkinderen was
groot, maar voor de ramen van de kerk stonden de anderen te
lachen en te praten.
In 1900 kwam Metz, die 7 jaar op Andai gewerkt had, waar hij
zendeling Woelders, die er 25 jaar arbeidde, had vervangen, naar
'Roon.
Zijn ervaringen waren dezelfde als die van zijn voorgangers. Na
korte tijd overleed zijn vrouw en werd naast Bink begraven. Na
een jaar vertrok hij met zijn drie kinderen. Toen de boot wegvoer
was niemand op het strand te zien, en over de railing hangend zag
hij alleen het kerkje met de witte kruisen daarnaast.
Zou ooit op Roon het Licht doorbreken?
52