kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

armhartigheid — en al die andere terreinen van werk ten slotte
kerkewerk moeten en willen zijn.
Welnu, voor de kerk in deze zin is er perspectief, want zij is wordende,
d.w.z. zij is bezig met haar toekomst. En die toekomst houdt
haar zelfstandigheid, haar op eigen benen staan in. Dat wil zeggen,
dat de kerk naast de verantwoordelijkheid over eigen doen en
laten ook de eigen zeggenschap daarover overneemt, dat de kerk
naar eigen te stellen regelen, naar eigen orde, de mensen aanwijst,
die in haar naam die verantwoordelijkheid dragen.
Het begin daarvan is er. Er is een begin van kerkorde. Ook op
Nieuw Guinea draagt die, gelijk in alle kerken in het vroegere
Nederlands Indië, dat presbyteriaal-synodaal karakter, waaruit
voortvloeit, dat de gemeenten zich aaneensluiten tot classes en dat
in de afgevaardigden dezer classes de kerk in Synode bijeenkomt.
Het behoort ook tot de perspectieven, dat dit bijeenkomen van een
Generale Synode der Papoese kerk door bezwaren gedrukt wordt.
In deze uitgestrekte eilandenwereld met haar nog zo gebrekkige
interinsulaire verbindingen, die dit bijeenkomen zeer tijdrovend maken,
zodat afgevaardigden, die ver van de plaats van vergaderen
wonen, een paar maanden hun dagelijks werk moeten onderbreken,
zal die Synode niet vaker dan eens in de twee of drie jaren kunnen
vergaderen. Daarom is het te verwachten, dat er aan de classes,
of aan uit enige classes gevormde provinciale Synoden voorlopig
nog veel zal moeten worden overgelaten, dat daarna door de Generale
Synode al of niet bevestigd wordt.
Maar in wezen is dat bijkomstig. Belangrijker is het vooruitzicht
dat in deze kerkelijke lichamen straks Papoese predikanten en
ouderlingen over het leven der kerk zullen beraadslagen en daarover
beslissingen zullen nemen. Zal dat gebeuren, dan moeten er
natuurlijk zulke mannen zijn. En ook daarvan is er een begin. Het
is niet ten onrechte een grote dag genoemd, toen in Juni 1950 enige
Papoese predikanten zijn geordend, samen met een nog kleiner
aantal Ambonese, die ook in de Papoese kerk dienen. Maar het gaat
mij vooral om het perspectief, dat met die eersten is gegeven.
Zeker, ook die laatsten zijn van betekenis. Het is van de vroegste
tijd af in de Christelijke Kerk zo geweest, dat onder een nog niet
christelijk volk eerst vreemdelingen, die in hun eigen land reeds
tot de Kerk behoorden, het Evangelie hebben gebracht en dat er,
nadat hun werk vrucht droeg, zonen van het eigen volk geestelijk
en kerkelijk de leiders zijn geworden. Zo is het onder ons eigen
volk gegaan. Ook onder de Papoea's.
Dat „eenmaal," in den beginne nog slechts een gedachte, hoogstens
een wens, langzamerhand een doel, begint nu op Nieuw
Guinea werkelijkheid te worden. Er is een begin van een corps
van Papoese predikanten, die op de voorgrond treden als expo-
273