kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

dominiom kunnen noemen, waarbij het land door meer dan één
instantie zou worden beheerd.
Het is hier niet de plaats om de voor- en nadelen van deze vier
mogelijkheden uiteen te zetten, maar ik spreek hier alleen als mijn
vaste overtuiging uit, dat slechts het waarachtig geestelijk en
maatschappelijk belang der bevolking de rechtvaardiging mag zijn
voor het beheer.
Gaat het werkelijk om het belang van de bevolking? Laat ik duidelijk
maken, wat ik met deze vraag bedoel. Er kunnen mensen naar
Nieuw Guinea gaan — en ik meen, dat het dikwijls gebeurt — die
van buiten gezien met een groot idealisme voor het heil der bevolking
bezield zijn. Het kan een arts, een landbouwman, onderwijzer,
bestuursambtenaar, en zelfs een zendeling zijn. Maar wie hem ook
van binnen zou kunnen doorzien, zou bemerken, dat het ook zijn
zin voor avontuur, of zijn zucht om te emigreren is, die hem drijft.
En daarin zoekt hij niet de Papoea, maar zichzelf.
Wil men laten zien, waartoe men in staat is, of ten koste van
millioenen de geestelijke en culturele verheffing der Papoea's dienen?
En dan dit laatste als werkelijk dienen uit roeping. Dus zonder
de vraag te stellen, of men vroeg of laat de geïnvesteerde millioenen
door of aan de Papoea's zal terugverdienen. Evenmin als een rechtgeaarde
vader vraagt of zijn zoon hem later met of zonder rente
het geld zal terugbetalen, dat hij aan diens studie besteed heeft.
We zoeken hier geen antwoord op deze vragen.
Ik heb reeds enige malen doen uitkomen, dat er nog te veel moet
worden gedaan op allerlei gebied door niet-Papoea's. In de kerk,
in de school, in het ziekenhuis, in de landbouw, overal zullen Papoese
krachten de leiding en verantwoordelijkheid moeten overnemen,
zodra zij daartoe bekwaamd zijn. Een vrije zelfstandige
kerk in een vrij volk, vrij beslissend over eigen staatsverband, waartoe
het behoren wil. Ik geloof, dat dat een samenvatting is der perspectieven
en dat Zending en Bestuur aan de verwezenlijking daarvan
eendrachtig moeten meewerken.
278