kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Er zijn acht jaren verlopen, sinds we Seroei verlieten, jaren, waarin
de gebeurtenissen zich met een verbijsterende snelheid aaneenregen.
Er is grote dankbaarheid in ons hart op de dag van de aankomst en
er is grote vreugde onder de mensen, allerwege zichtbaar en merkbaar.
En we kunnen meteen aan de slag. Plannen, die door verschilende
instanties lang in beraad waren gehouden, kunnen nu uitgevoerd
worden. Het dagelijks overal klinkende gehamer en geklop
der timmerlui klinkt als muziek in onze oren. Alleen de aan deze
bouw verbonden administratieve rompslomp stemt ons minder tot
vreugde.
Daarnaast moet er gereisd worden, zo veel mogelijk. En zo vaart
de prauw van dorp tot dorp, de kruisvlag gehesen. Welk een blijdschap
overal! In het ene dorp is in zeven jaar niet gedoopt, in het
andere dorp werd in acht jaar geen avondmaal gevierd. Eenmaal
kwamen we op een plaats, waar in tien jaar tijd geen zendeling was
geweest.
Ik behoud de herinnering aan vele schone dagen; aan machtige kerkdiensten met
enige honderden nieuwe lidmaten en vele tientallen dopelingen; aan de devote
gang der tientallen mannen en vrouwen naar de dis des Heren, waar een bevende
hand het brood aanneemt en aarzelend, vol eerbied naar de beker wordt gegrepen.
Hier wordt de Gemeente samengeroepen om veten te bespreken, die reeds jaren
hangen, ginds is er de deemoedige gang naar de broeder, met wie men reeds
zolang in onmin leefde. Verborgen zonden worden beleden en de hand wordt ter
vergeving gereikt. Hoe is het feest der harten op de gezichten af te lezen, als
de tientallen vaders en moeders na de doopdienst terugkeren naar huis; wachtten
zij niet reeds jaren vergeefs op het teken van Gods verbond aan hun kind? In de
stille avonduren komen de verhalen los over de gebeurtenissen tijdens de oorlogsjaren.
Telkens weer hetzelfde refrein van angst, dreiging, gebrek, vlucht, ziekte
en dood. Maar vele malen het blijde getuigenis van gebed en uitredding, van geloof
en behoud. Triest staan op vele plaatsen de geblakerde resten der verbrande
kerken, waarvoor men eenmaal zo moeizaam zwoegde. Nog triester zijn de ruïnes
op vele plaatsen van datgene, wat eens Gemeente des Heren genoemd werd.
Welk een verwarring in de geesten, welk een verwoesting in de harten!
Donkere hartstochten zijn opgelaaid, de palmwijn heeft zich opnieuw een getrouwe
satanstrawant betoond en langzaam maar zeker is het gif der geheime
magie en duistere toverij weer binnengeslopen. Er moet eindeloos gepraat en
gepredikt worden. Maar de bevrijdende macht van het Woord Gods betoont zich
en knellende banden van angst en duisternis worden verbroken.
In Seroei zelf verrijzen de nieuwe gebouwen met grote regelmaat. Er
komt ook meer hulp. In Maart 1949 zetten twee onderwijzeressen
voet aan wal, in Juni arriveert een onderwijzersgezin en het
gezin van een landbouwkundige. En zo wordt het mogelijk, dat in
September drie centrale scholen met hun internaten beginnen te
draaien." Het gaat alles nog gebrekkig. De behuizing is aanvankelijk
uiterst primitief. Maar met elkander zet men de schouders er
onder. En elke maand wordt de situatie beter. Het terrein van de
goeroe-opleiding, dat een jaar geleden nog volslagen wildernis was,
is nu gladgeschoren en laat een fraai gebouwencomplex zien. De
landbouwschool heeft letterlijk een woestenij veranderd in een lust-
183