kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

koppen schuiven over de hoge bergtoppen, en in de verte rommelt
de donder.
Ze komen nu in het nauwe gedeelte, en zullen zo straks het beeld
zien, maar dan slaat ineens een felle bliksemstraal neer en een
knetterende donderslag davert over hen heen, die verre echo's in
de bergen doet naklinken. En dan durven de jongens niet verder.
De Evangelist wordt boos, spoort hen aan vol te houden. Ze moeten
volhouden, want het gaat toch om de toverpriester. Zal hij later
zeggen, dat ze bang geweest zijn?
Dan zal hij hen immers uitlachen?
Even kijken de jongens voor zich, maar als er dan ineens weer een
bliksemstraal door de donkere wolken schiet, sturen ze op de kust
aan. De prauw loopt op het droge en niemand wil verder mee.
Vreselijk boos wordt nu de Evangelist, hij scheldt hen voor lafaards,
en springt aan wal. Hij grijpt zijn scherpe hakmes en loopt
alleen langs de kust ver de baai in. Nu begint het te regenen ...
hij merkt het n'iet, hij denkt alleen maar aan dat ene: dat beeld, dat
moet kapot. „
Daarin zit het laatste bolwerk van vrees, wat het Evangelie tegenhoudt.
Dan komt hij bij het moerassig gedeelte en diep zakken zijn
voeten in het slijk. Sterker wordt nu ook de regen, zodat het ruist
in de bladeren van de bomen en struiken van het vloedbos. Eindelijk,
daar ziet hij het kleine hutje staan.
Van het beeld ziet hij niets, en dan ontdekt hij, dat hij er alleen
in een prauw bij kan komen. Het hutje staat op palen boven het
water. Gelukkig is het eb, maar hij moet tot over zijn knieën in het
water waden om er bij te kunnen. Hoog op palen staat het hutje, en
daar binnen met uitgespreide armen staat het beeld. Hij kan er haast
niet bij, moet tegen de dunne paaltjes van het hutje opklauteren.
De regen druipt uit zijn haren, en juist terwijl hij zijn hakmes uit
de schede haalt, rommelt onheilspellend de donder met diepe echo's
door de stille baai. Hij aarzelt even, maar zwaait dan met grote
kracht zijn hakmes en kapt een arm van het beeld. Dat valt ter zijde
half door de wand van het hutje heen. Hij ziet de schedel van de
overledene, die voor het beeld in een oude gong ligt, dan laat hij
zich zakken.
Wanneer hij weer bij de prauw komt, waar de schooljongens hem
opwachten is het droog geworden. De jongens hebben in angst gezeten,
en hij ziet aan hun gezichten, dat ze blij zijn, dat hij ongedeerd
terug is.
Op weg naar huis roeien de jongens zwijgend, maar de Evangelist
vertelt. Hij kwam toch het Evangelie brengen in hun dorp? Welnu
dan moest de macht van de geesten en voorouders worden bestreden,
want dat waren de vijanden die de angst in het hart brachten.
Daarom durfden de mensen niet naar de boodschap van Jezus te
34