kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

indt het hen tevens aan de voorouders en de religieuze praktijken
samenhangend met de landbouw. Hiervoor is maar één antwoord te
geven: comprehensive approach (zie het hoofdstuk van dr K. J.
Brouwer).
We zagen uit enkele voorbeelden, dat de zendelingen aanvankelijk
sterk selectief te werk gingen. Het is, hoop ik, duidelijk geworden
waarom dat alles later veranderde. Het gevolg hiervan was evenwel,
dat toen er tientallen en later honderden goeroes en evangelisten
meewerkten, de zendeling het geheel niet meer in de hand had.
Prof. Held zegt: „In groten getale is de bevolking van Nieuw Guinea
met vertrouwen tot het Christendom overgegaan. Het is (echter)
nog niet in alle opzichten zo gesteld, dat men van een blijvende levensvernieuwing
ten gevolge van deze overgang kan spreken. Zendelingen
en missionarissen, als men dit met een zekere schroom van
zo toegewijde mensen mag zeggen, zijn nogal eens ongeduldig, zij
willen (overigens niet onbegrijpelijk) resultaten forceren."
Dit is in zijn algemeenheid wel waar, maar het moet dan tevens omgedraaid
worden. Naast het feit dat men inderdaad, vooral ook door
de goeroes, die soms op een vergadering hun „succes" afmaten naar
het aantal dopelingen uit hun gemeenten, van forceren niet vrij is
gebleven, komt een ander element: dat men het soms niet kon tegenhouden.
Wanneer aan bepaalde controleerbare voorwaarden was voldaan,
en men beleed zijn geloof, dan kon men met recht zeggen: „Wat
verhindert ons gedoopt te worden?"
In dit boek zal men telkens kunnen lezen, dat haast altijd werd gepoogd
het dopen nog uit te stellen. Zelfs heeft men, om de bezwaren
op te vangen, de scheiding van sacramenten toegepast, die in
het begin niet bestond. Men hield dan de mensen een tweetal jaren
langer vast voor de belijdeniscatechisatie.
Het volk van Nieuw Guinea is in een overgangstijd. Men strijdt
voor integratie, werkelijke echtmaking en het invoegen van het
Evangelie in de eigen levensvormen. Niet minder dan de eerste zendelingen
is het ons begonnen om deze „echtheid." Op welke wijze
de zending dit probeert te bereiken leest u in dit boek.
De tijd waarin Geissler kon schrijven: „het hart van dit volk is als
steen" is lang voorbij. Dat wil niet zeggen, dat we er zijn.
Bij de ontmoeting van Kruis en Korwar, is de overgang van beslissend
karakter, maar het „leven uit het geloof" zal pas bewijzen van
welke aard deze beslissing was.
Zal men zich opnieuw zekerheden gaan bouwen in de Kerk en de nu
„Christelijke" cultuur? Of zal men ontdekken, dat ook dit secondaire
grootheden zijn? Alleen de aanwezigheid van Christus, de Heer der
Kerk betekent de overwinning van het Kruis.
19