kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Een jongensstad
door P. C. Bothof
Als kleine jongen kon ik me een zendeling niet anders voorstellen dan als
een dominee, liefst in toga, die met een dikke bijbel onder zijn arm van
kampong naar kampong wandelde om daar „de arme heidenen te gaan bekeren."
Later werd dit beeld wel gecorrigeerd door zendingslectuur en foto's, maar onbewust
bleef er toch altijd iets hangen van de oude voorstelling omtrent de
zendelingen; de dominee met de bijbel onder de arm in de kampong, de zendingsonderwijzer
met een open bijbel voor de klas en de zendingsarts, die al prekende
de zieken genas.
Eerst nadat ik zelf op Nieuw Guinea begonnen was, kreeg ik een beeld van het
eigenlijke werk. Hier heb ik gezien hoeveel bijkomstigs er door de zendeling verzet
moet worden, wil hij zijn eigenlijke taak kunnen blijven doen, hoeveel voorbereidend
werk er gedaan moet worden voor aan de opgedragen arbeid begonnen
kan worden.
De eerste dag na onze aankomst op Seroei, gingen mijn vrouw en
ik op verkenning uit. De zendeling had ons de weg uitgelegd, die
naar onze nieuwe woonplaats voerde. Volgens vóór onze verhuizing
ontvangen berichten stond er reeds een loods, waarin het schoolen
keukengebouw lag opgeslagen, klaar om opgezet te worden.
Zonder moeite vonden we het begin van de nieuwe „weg," een
smal paadje tussen het gras.
Hoe verder we liepen, hoe hoger het gras werd. Na een paar honderd
meter, was het al riet geworden, dat tot onze schouders reikte.
Over een brede greppel, waar wat modderig water doorstroomde,
lag een boomtak, die blijkbaar als brug bedoeld was.
Aan de overkant ging het weer verder. We zagen nu niets meer,
het riet werd steeds hoger en reikte tot ver boven onze hoofden.
Ineens stonden we voor een beekje met helder stromend water, de
grens van ons terrein, dat wisten we al. Hierover lag een boomstamtnetje,
dat een meer betrouwbare indruk maakte dan de boomtak
van zojuist. Hand in hand, schuifelend en hevig zwaaiend met
onze vrije armen werd ook deze hindernis genomen. Het doel was
bereikt. Om ons heen was riet en de stilte.
Nu moesten we nog op zoek naar de opslagloods. Tussen het riet
was een smal paadje zichtbaar en dus togen we weer op weg. Honderd
meter verder weer een greppel met een boomstam erover.
Bij de overtocht hadden we alleen maar aandacht voor onze voeten,
die rare bewegingen maakten op het ronde hout. 't Was dan ook
een hele verrassing toen bij het opkijken temidden van het riet plotseling
de loods voor ons oprees. Zittend op de balken van het
schoolgebouw genoten we voor de eerste maal van de heerlijke rust
246