kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

De weerwraak
Een Kerstverhaal uit Nieuw Guinea
door Babs Kamma
Daar lag hij, die grote gespierde kerel, die Jamoeni heette; een
van de sterkste mannen van het dorp.
Weggekropen in een dunne deken, zijn slaapmatje dicht bij het
vuur geschoven, soesde Jamoeni in slaap. Zijn borst ging hijgend
op en neer; grote zweetdruppels glommen op zijn voorhoofd.
En achter zijn gesloten ogen hamerde de klop van zijn bloed;
Jamoeni was ziek.
,,Heel ziek," hadden de wijze vrouwen van zijn dorp gezegd en ze
wreven met hun dorre handen langs zijn gloeiende ledematen en
keken ernstig.
Een van hen ging het bos in om geneeskrachtige kruiden te zoeken.
De anderen hurkten zwijgend om het vuur en wachtten tot ze
terug was.
Ze namen een verse sirihpruim en kauwden in gedachten verzonken,
starend naar de vlammetjes. Af en toe spuwden ze een
kleine straal rood vocht in het vuur; dan sisten de gloeiende kooltjes
en doofden.
Plotseling hoorden ze aarzelende voetstappen bij de deuropening.
Ze draaiden zich half om en keken met strakke gezichten naar de
jonge man, die daar achter hen stond. De vrouwen herkenden hem
opeens en ze wenkten hem dichterbij te komen.
Verlegen, een beetje schuw om zich heen kijkend, liet de jongen
zich op zijn hurken neer en schoof tussen hen bij het vuur.
Zijn ogen zochten de zieke, en toen hij hem zag liggen, werd zijn
gezicht heel ernstig.
„Hoe is het.... Slaapt Jamoeni?" vroeg hij fluisterend en boog
zich over naar het grijze oudje, dat naast hem zat.
Deze haalde haar schouders op, en spuwde schijnbaar onbewogen
in het vuur.
„Vertel eens, Kaneri," begon een van de vrouwen en ze keek hem
met haar scherpe oogjes dwingend aan.
„Jullie hebben gevist, is 't niet? En toen kwam de regen en hij
overviel jullie, midden op zee. Doornat kwamen jullie terug en
Jamoeni, de sterke, werd ziek.
Van een regenbuitje..." besloot ze en ze keek hem schamper aan.
„Wat zou er van ons volk moeten worden, als onze kobors (jonge
215