kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

We dringen er door. Hoeveel eeuwen zijn deze ruïnes oud? Heeft
Geissler het zo achtergelaten en is er daarna niets meer geweest?
Neen, op die plek daar, waar uit het verbrokkelde, overmoste cement
een boom oprijst, daar heb ik zelf over die oude tijd zitten
lezen. Het is niet zo lang geleden. De herinneringen gaan zich
springlevend om mij heen bewegen. Waar is het trapje, waarboven
we polikliniek hielden? Ik zie die kleine Bertus nog staan met zijn
verbandje om het been. Hij is nu pendita en zijn gezicht begint al
oud te worden. Waar is die grote, diepe put, die voor alle jongens
het water moest leveren? Hij is er werkelijk nog, maar het is een
kring van bomen geworden en al het verweerde steenwerk is door
een dicht weefsel van wortels bedekt. Alles is overgroeid en stil
geworden. De wildernis heeft alles weer in bezit genomen.
Een mooie tijd, dat jonge frisse begin van iets nieuws. Een domme
gedachte, dat het zó had moeten blijven. Neen, je kunt er niets meer
van laten zien, al zie je in je gedachten weer al die jongens en heel
hun bedrijf helder en klaar.
Wij gaan naar Miei. Daar heeft de oorlogstijd ook veel doen dichtgroeien.
Maar boven op Aitumieiri, de terrassen van de Wondiwoi,
waarop het internaat ligt, is het onveranderde uitzicht over de prachtige
Wandammenbaai en onder hoog opgeschoten geboomte liggen
nog de meeste gebouwen. Alleen het schoolgebouw is weggevaagd
door de oorlog. En daar is weer een nieuw begin gemaakt: frisse
kleine jongens bevolken er de jongensschool.
Maar het dorp beneden! Heeft hier de tijd stilgestaan? Er zijn zoveel
bekende gezichten, die wel heel oud geworden zijn. Is hier alles
alleen verouderd, maar verder gelijk gebleven? Was er geen leven,
dat groeide en nieuwe dingen deed opkomen? Het dorpsschooltje,
onveranderd: zelfde erf, zelfde paden. De kruidnagelen die we er
plantten zijn bomen geworden, maar er kwam niets nieuws bij. De
kerk, nog net als vroeger. Twee verbleekte, getekende platen hangen
naast de preekstoel. Ze hingen er al vijftien jaar geleden. Hier is
de wildernis niet overheengekomen. Het oude is bewaard, ook met
veel piëteit bewaard, maar waar is het leven? Hier is iets vastgehouden.
Was er geen geloof en hoop genoeg, om ook los te laten
en werkelijk te leven? Wij kunnen zelf niet uitmaken, waar de Geest
zal werken. Het Woord trekt door de tijden en de plaatsen heen. En
zo wordt het Woord nu op tal van plaatsen gehoord, oude en
nieuwe. In allerlei vormen vinden wij ook nieuw en opgewekt leven,
haarden waar het vuur brandt en soms oplaait.
Zoals het begon op Mansinam, en het verder ging in Miei, zo vinden
wij nu tal van die plekken waar de hoop zich uit in het werk en
het lied en het spel: Seroei met de eigen school van de kerk, nl. de
Opleidingsschool voor gemeentevoorgangers en evangelisten; de
onderwijzersopleiding, de landbouwschool en de meisjesschool; Ko-
195