kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

prauwen de diepe baai in naar het zielebeeld. De toverpriester
zwaaide plechtig met rokende wierook, toen hij alleen verder ging.
Alle anderen bleven wachten. Toen hoorden ze de diepe klank van
een tritonschelp die de toverpriester blies: dat was het teken dat ze
mochten komen. En toen roeiden die mannen wat ze konden om
maar de eerste te zijn, want ze zouden worden besprenkeld met het
water waarin het beeld was gebaad.
Toen ze na lang gedanst en gezongen te hebben weer huiswaarts
roeiden was het laat geworden. De zon ging reeds schuil achter
de hoge bergen.
Maar terwijl de eerste prauw het strand raakte kwamen er enkele
vrouwen aanlopen, die de mannen vertelden, dat er weer iemand
ziek was geworden. Vlug kwam de priester met de rest van het water
waarmee hij de zieke overgoot, maar deze lag te rillen van de
koorts en werd niet beter.
Toen ze na een angstige nacht uitkeken over zee, zagen ze in de
verte een vreemd zeil aankomen. Wie zou dat zijn? Allen renden
naar het strand. Het was de Evangelist van een naburig dorp. Hij
had gehoord dat er hier zieken waren en daarom was hij gekomen
om te helpen, als de mensen dat wilden.
Natuurlijk wilden de mensen dat wel en ze namen hem dadelijk mee
naar het huis van de zieke. En zo kwam het, dat hij temidden van
een grote drom mensen bij het huis kwam waar de patiënt lag te
woelen op zijn slaapmat. Met koortsgloeiende ogen keek deze naar
de binnenkomende. De Evangelist was ook een Papoea, maar hij
was van een ander volk en kende nog maar een klein beetje van
hun taal.
Iedereen kwam kijken. Ze wilden zien wat hij zou doen. Zou hij
ook de geheimzinnige middelen van de toverpriester kennen? Ook
gaan dansen en wierook (hars) branden in het huis van de zieke?
De Evangelist deed niets van dat alles. Hij sprak heel zachtjes met
de familie, voelde de pols van de patiënt en vroeg toen een cocosdop
vol water. Hij zong ook helemaal niet, maar gaf de patiënt
heel gewoon wat medicijnen. Toen vertelde hij de familie wat ze
moesten doen, en wanneer hij terug zou komen.
En toen die vele mensen daar bij elkaar waren vertelde hij hun
van Jezus, van de Heiland der wereld, die ook voor hen was gekomen.
Daarna ging hij weg. Maar — de patiënt werd beter en toen drie
dagen later de Evangelist terugkwam, stond de zieke aan het
strand en hielp mee de prauw op het droge te trekken. Iedereen
wilde hem zien en horen wat hij te zeggen had, behalve de toverpriester,
die bleef in zijn huis. Ook toen de mensen de Evangelist
vroegen of hij niet bij hen wilde blijven wonen.
Er kwam een Evangelist wonen. Niet dezelfde, want die werkte in
32