kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Allen, die hier mee te maken hebben gehad, geraakten in opwinding.
Men moest en men zou deelhebben aan dit alles.
Moeilijk was de arbeid van Regering en Zending om de mensen
weer nuchterweg aan het werk te krijgen.
Wie peutert nu nog met plezier met een stok of een patjol in de
grond, wanneer hij een bulldozer heeft zien werken?
Wie roeit nog met genoegen een zware prauw tegen de hoge golven,
wanneer hij in een transportvliegtuig heeft gezeten, dat tonnen aan
lasten overvloog in evenveel minuten als zij uren nodig hadden met
roeien?
Waardeloos leken alle ceremoniële ruilgoederen; oud porcelein, antieke
kralen, stenen bijlen. Men kon er niets mee kopen van alles
wat er na de oorlog verkrijgbaar was.
Toen kwam de Olie-Maatschappij en had koelies nodig. Duizenden
werden tewerkgesteld op een contract van een half of een heel jaar.
Dan moesten ze terug, vanwege een Gouvernementsregeling, die
daarmee de dorpsgemeenschap beschermde tegen algehele destructie.
Nu circuleren honderden jonge mannen: lichting na lichting trekken
ze naar de grote centra Sorong, Hollandia en Biak. Vooruitgang
is er voor hun besef slechts daar. Wie in de dorpen blijft, kan niet
meedoen.
Voor het gewone dorpsleven ontbreekt alle belangstelling.
Maar in de bergdorpen, waar de tuinen moeten ingekrompen worden
vanwege het gebrek aan arbeidskrachten, langs de stranden,
waar de huizen vervallen om dezelfde reden, zitten de ouderen en
staren peinzend in hun vuren, wanneer ze 's avonds bij elkaar komen.
Zij voelen zich verantwoordelijk voor het welzijn van de gehele
gemeenschap. Dit is het probleem van het heden, dat men treurt
om toestanden, die men zelf mee in het leven roept.
In sommige streken is de bruidsschat in de oude vorm afgeschaft,
en moet men in geld betalen. De oudere mannen hebben een zeer
hoog bedrag vastgesteld, en lang, heel lang moeten de jonge mannen
werken voor ze dat bij elkaar hebben.
Overal bestaat er een soort honger naar goederen. Men heeft
teveel gezien, wil er deel aan hebben, en nu gaan de jonge mannen
er op uit en ze komen thuis, na al hun loon in grote en kleine cadeaux
te hebben omgezet. Dan zijn ze één dag de grote man van het dorp,
of minstens van de familie. En degene, die iets ontvangt, moet
later als het kan iets van een hogere waarde teruggeven. Dus zal
een oude man naar zijn kleinzoon kijken en een vader naar zijn
zoon, zij alleen kunnen de eer van de familie redden, maar alleen
door er op uit te trekken.
In de eenzame dorpjes, ver van de grote centra heerst onrust, men
treurt om het verleden, maar meer nog verlangt men naar deelname
aan de vooruitgang van de nieuwe tijd.
281