kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Deze post deed denken aan een telegraafkantoor. Draden liepen
van hier uit naar de graven en naar de uitkijktoren op de landtong.
Via deze draden spraken de voorouders. Men had een telegrafist
in dienst. Ook was er iemand, die de weidse naam droeg van fotograaf.
Hij trad alleen bij avond op en werkte zonder toestel. Hij had
slechts nodig een wit laken en een petroleumlamp. Z'n foto bestond
hierin, dat hij uitmaakte met welke man of jongeman een jong meisje
moest trouwen. Zij moesten daartoe gaan staan tussen het witte doek
en de lamp. Zo werden zij „doorlicht" en hun bestemming werd
vastgesteld. Hoewel zijn functie belangrijk was, stak de telegrafist
toch verre boven hem uit. Hij wist hoe de schepen er uit zouden zien,
die binnen zouden komen. Het waren zwart geschilderde stoomschepen.
Menigmaal is het dorp in grote opwinding geweest als van
uit de uitkijkpost bericht werd verzonden, dat de schepen gesignaleerd
waren. Verder is het evenwel nooit gekomen.
Van de Simsonbeweging zelf valt nu niet veel meer te bemerken.
Dit wil niet zeggen dat ze er niet meer is, want in feite heeft het
altijd in dit volk geleefd. De felle aanhangers treden nu niet meer
in het openbaar op. De naam Simson wordt vermeden. Het kerkelijk
leven heeft zich in de dorpen waar de stroming krachtig is geweest,
nog niet geheel en al hersteld. Naar beweerd wordt hebben zo nu
en dan nog wel eens geheime samenkomsten plaats. Voor de gemeentevoorgangers
is het moeilijk dit alles weer in goede banen
te leiden.
Het is niet uitgesloten, dat straks weer de zelfde beweging onder
een andere naam en met een ander motief, de kop op steekt, want
het is een oerverlangen, dat in de Simsonbeweging tot uiting kwam.
160