kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Tegenhouden helpt niet. Van anderen worden familieleden ziek.
Het is noodzakelijk dat ze daar direct heen gaan! Na eventuele weigering
blijken dergelijke figuren op een goed uur verdwenen te zijn.
Weer anderen worden ziek en verdwijnen dan stilletjes uit het
hospitaal.
We gaven hier enkele voorbeelden. De werkzaamheden, die vanzelfsprekend
juist de eerste maanden met de meeste zorg zijn gekozen,
blijken voor die leerlingen onaanvaardbaar.
Doch ook de jongens die om verschillende redenen wensen te blijven,
worden ziek en/of krijgen schrikkelijke beenwonden. Zeer
duidelijk blijkt steeds weer dat de Papoeajongen niet sterk is. Dit
is een gevolg van alle mogelijke factoren, de huidige Papoea-maatschappij
eigen, als o.a. verkeerde eenzijdige voeding, zelfs ondervoeding,
onvoldoende of geen hygiëne, onvoldoende of geen malaria-
en framboesia-bestrijding.
Bij bloedonderzoek blijkt er een algemeen haemaglobine tekort.
Derhalve is het eis dat het internaat van de eerste dag af een zeer
goede doelmatige voeding verstrekt, en al de wonden ogenblikkelijk
vakkundig laat behandelen. Voorts zorg draagt yoor een zeer voldoende
rust in de middaguren en nacht, d.w.z. op de handhaving
van de vastgestelde rusturen controle uitoefent!
Het gehele regelmatige internaatsleven is aanvankelijk voor de in
het internaat opgenomen leerlingen moeilijk. Immers ze mogen en
kunnen niet meer doen wat ze willen/wensen. Hun taak wacht hen
iedere dag allerwege. Iedere taak, in de eerste tijd, is voor hen als
het ware een donkere wolk, een onaangenaam iets.
Enkele weken na de aanvang der cursus, komt er een of ander familielid
een bezoek brengen, of heeft dit familielid in de nabijheid
van de plaats, waar het internaat gevestigd is, gewerkt, en gaat
terug naar de kampong. Bij het afscheid nemen wordt niet gezegd:
„Nu jongen, sterkte, tabé en leer maar goed!" „Kom ga met me
mee terug naar de kampong!" Tenslotte een druppeltje sentiment
en het pleit is in veel gevallen beslecht.
Gelukkig zijn er enkele vaders die de jongens eenvoudig de kampong
ontzeggen bij eventueel voortijds terugkeren. Meestal is er
dan reeds een zoon of ander familielid op een andere opleiding
van de zending. Ook zijn er wel vaders die niets liever zouden
wensen dan dat de zoon de school „doorliep," doch die macht en
gezag geheel over hun 16-jarige spruit schijnen te missen. Waarschijnlijk
omdat de moeder en de andere familieleden niet achter
vader staan.
Derhalve kunnen we vaststellen dat de opvoeding der kinderen,
in de kampong, de ondergrond is van vele moeilijkheden en/of mis~
lukkingen.
254