kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Papoea, Pamai, is nu gekomen en hij zegt, dat we de weg van het
licht op moeten. En dat willen we nu. Hij zegt, dat u ons kunt
helpen, want u en die goeroe's hebben het boek van het licht."
„Ja, vriend, dat hebben we ook en 't is ook voor jullie en ik ben
blij dat je gekomen bent. Ik neem je varken aan en je krijgt van
mij twee sarongs voor je beide vrouwen. Daar bind ik de band
mede als vriend. Ik kom heel spoedig om in je dorp alles te bezien
en te bespreken."
Na enige dagen ging de Pendita op stap naar Sentani, om via
Ifar ook naar Ormoe te kunnen gaan. Deze reis had hij al meer
gedaan, maar toen was het niet zo opwekkend. Niet dat de Sentaniers
onvriendelijk waren, maar ze hadden toen geen belangstelling
voor 't geen hij te zeggen had. Maar nu was het heel anders.
Nauwelijks was hij de laatste berg afgedaald en in Jakonde, het
zuidelijkste dorp van 't Sentanimeer aangekomen of de roep klonk:
de Pendita is gekomen. Vlugge éénmansprauwtjes schoten over 't
water om aan al de dorpen het bericht te brengen en de mensen
samen te roepen. Eerst ging het nu naar het voornaamste dorp Ifar.
Daar verdrong zich reeds een grote menigte. Het leek iets feestelijks.
En in alles was iets volkomen onverklaarbaars. De vrees en achterdocht
waren weg en aller houding was nu ongedwongen.
Het duurde niet lang of de hoofden van de meeste Sentanidorpen
waren bijeen op de galerij van de oude Kari-wari — het geestenhuis
waar de Pendita heen geleid werd. Het dorpshoofd van Ifar voerde
het woord. Hij sprak er zijn vreugde over uit dat de Pendita nu zelf
gekomen was.
„Wij zijn nu besloten om de lichtweg te gaan. Nu moet de Pendita
zorgen dat wij goeroe's krijgen voor ons en voor onze kinderen.
Wij willen nu allen leren. Pamai is hier al enige keren geweest en
hier in Ifar willen we niet meer verkeren met de geesten en we willen
geen toverij meer. Hij is met ons naar de rivier gegaan en daar
in het stromende water hebben we alle toverij van ons afgespoeld.
We willen elkaar niet meer betoveren. Maar nu moeten we de goede
weg nog leren. Wij willen wel lopen." De anderen vielen hem bij
en daar zag de Pendita in één slag Sentani geopend. Begrijpen
deed hij het niet en hij had het gevoel alsof de mensen overrompeld
waren, 't Was net alsof er een zekere dwang werd uitgeoefend.
Maar hijzelf deed het toch zeker niet. En Pamai ook niet. Die uitte
op geen enkele manier een bedreiging of wat daarop leek. Hij vertelde
slechts overal zijn dromen en verzekerde dat de goeroe's en
de pendita's de Papoea's de weg van het licht wilden wijzen.
Maar de moeilijkheid werd voor de zendeling nu dagelijks groter,
want waar moest hij voor al die dorpen goeroe's vandaan halen.
Er waren nog wel helpers te krijgen op Ambon en op Sangir, en
148