kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

gaat het verderop. Hoe zwanger de lucht hier is van geweld, blijkt
uit de huizen waar de pijlen nog in de wanden haken en uit de versperringen,
die er gemaakt zijn in de verbindingen van de moerassen,
die van dorp tot dorp leiden. Elk dorp is beducht voor het andere.
In Saiti loopt men als wij binnen varen ijlings weg. Ik steek mijn
blikopener omhoog, want ik ben juist bezig een blikje hutspot open
te steken . . . „Loopt toch niet weg, dit is mijn enigste wapen," roep
ik hun toe. Voortaan zal ik in elk dorp op deze tocht horen, dat men
voor mij niet bang behoeft te wezen, want dat ik toch niets anders
dan een blikopener bij me heb.
Op Saiti zullen we overnachten in een in aanbouw zijnd huis, dat
het dorpshoofd ons aanwees. Er zijn nog geen wanden in, maar de
zeilen van de prauw werden vlug als wanden opgehangen.
Het is avond. Om het haardvuur wordt het nieuws van de dag besproken.
Plots zwijgen wij allen. Er vaart een prauw binnen en de
roeiers zingen een Jappens roeierslied. Hai... Jappeners ...??
Ja. Jappeners, en in hun prauw is het dorpshoofd van Nau, die ons
komt vertellen, wat ons op Paradoi wacht.
Een van mijn roeiers is direct klaar om het Nause hoofd te vertellen
hoe hij er over denkt. Wijzend op mij, zegt hij: „Als ze aan hem
komen zal het gaan over onze lijken."
„Wah," zegt Jakob, „man wat een dikke woorden. Ben jij de geschiedenis
van Petrus vergeten. Die sprak ook zijn mond voorbij.
Hij trad beschermend op voor Jezus, maar toen het er op aankwam,
bleken het woorden te zijn. Pas jij op."
„Goed zo, Jakob, dat is Evangelie en practijk."
De prauw met roeiers besluit ons verder te vergezellen. Morgen
zijn we op Noeboeai in de residentie van de beruchte Manoi.
De vroegte wint. Wij gaan reeds bij het morgenkrieken op reis.
Kalm is de zee. Prachtig is het binnenvaren in dit door duizenden
bewoonde dorp.
Welk een kansen voor het Evangelie. Doch hoe geladen is hier
de sfeer der samenleving. Wij zijn besloten op Manoi's huis aan
te houden. Seperak is ons vooruitgegaan en heeft een mat gespreid,
waarop een petroleumkistje mijn zetel vormt. Tientallen zijn hier
samengekomen, behept met grote wonden. Christen zijn en barmhartig
worden door hen aangevoeld bij elkaar te horen. Ze zoeken
aanraking.
Het is juist Zondagmorgen; ik vraag Seperak mij te willen vertolken
en ik vertel van mijn grote Meester, die als hij de schare zag innerlijke
ontferming kende. En in navolging van Hem, ben ik nu tot hen
gekomen. Er wordt goed geluisterd. Dit is de eerste Evangelieprediking
in Waropenkai.
Op elke plaats, waar wij tot dusver geweest zijn in de Waropenkai
168