kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

en toen ik later vanuit Konda deze tocht per prauw terug maakte
had ik 16 dagen nodig.
Men had me niet verwacht zodat ik 's morgens om 6 uur op de
lege aanleg-steiger stond; de matrozen laadden mijn bullen uit en
tuften terug. Onderwijl was er een goeroe op komen dagen en de
Bestuursassistent die hier nog maar enkele maanden zat.
De officiële ontvangst had de volgende dag plaats: dat was op een
Zondag, temidden van de gemeente. De komst van de zendeling
heeft een goede indruk gegeven, want nu konden de goeroes bewijzen
dat hun beloften, dat de zendelingen terug zouden komen,
waarheid waren. Het bericht van mijn aankomst werd dan ook al
spoedig door de Papoese telefoon (rook- en vuursignalen) over
het gehele ressort verspreid, zodat ik later bij mijn bezoek aan de
kampongs overal officieel door de gemeenten ontvangen werd met
fluitmuziek en koraalzang. Het waren dikwijls ontroerende momenten
en de kerkdiensten werden door iedereen bezocht. De eerste
indruk was dat het werk grotendeels overal weer goed op gang
was, maar er waren enkele plaatsen waar dit niet het geval bleek
te zijn. De rapporten waren goed ten opzichte van de heropende
scholen, hoewel men overal met tekort aan leermiddelen zat. Leien
hadden we reeds gezonden van Sorong uit, maar veel te weinig en
de kinderen schreven met stukjes lei, die het overigens lang uithielden,
veel langer dan de griffel. Maar het was in alle scholen behelpen.
Zo was er in alle gemeenten ontstellend tekort aan Evangelie- en
Gezangboeken. Helaas is dat het geval nu nög.
Op mijn eerste rondreis in 1946 waren er zelfs hoofden uit het
binnenland van Ajamaroe naar de kust gekomen om zich te overtuigen,
of het gerucht waar was, dat de Hollanders waren teruggekomen.
Zij vroegen terstond of zij hun goeroes mochten terug hebben,
hetwelk geredelijk beloofd werd, indien het in het binnenland
werkelijk rustig en vredig zou zijn.
Tengevolge van het sluiten van verschillende scholen in het binnenland,
waren er op grotere plaatsen zoals Inanwatan, Konda en
Kampong-baroe, enkele goeroes overcompleet, die nu zo spoedig
mogelijk weer naar hun eigen kampong teruggezonden werden.
Maar naar het binnenland kon men voorhands niet, daar was het
te gevaarlijk.
Te Inanwatan had ik het zendingshuis in deplorabele toestand aangetroffen;
gelukkig kon ik opdracht geven het terstond te herstellen
en in April 1947 was het huis nog niet gereeed, hoewel bewoonbaar.
Er kwam heel wat kijken voor dat alles op orde was. Mijn vrouw
was in Dec. 1946 overgekomen zodat we samen onze nieuwe standplaats
konden betrekken.
114