kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

de opleidingsschool te Miei leverde ook reeds enkele Papoeagoeroe's
af. Maar om zo dadelijk een 20-tal te plaatsen, dat leek
onmogelijk. Dat moest hij de mensen ook zeggen. Begrijpen deden
ze het ook wel, want de Papoea's zijn alles behalve dom. Dat bleek
wel dadelijk, toen het hoofd van Ifar erop attent maakte, dat er te
Tabati en te Deramena, te Tablassoefa en in de dorpen nog verder
westelijk al sedert verscheidene jaren goeroe's waren en dat daar
nu ook vooral veel jongeren waren die konden lezen in 't grote
boek en de verhalen kenden, evenals de gebeden en de geboden.
Waarom zouden die jongeren hen niet kunnen leren? Waren ze
niet één volk? De Sentaniers zouden wel zorgen dat die jongelui
te eten kregen.
Daar zat de Pendita min of meer beschaamd. Hij had altijd gedacht,
dat men voor het werk speciaal opgeleide mensen moest hebben,
die van allerlei dingen heel wat moeten weten. Het werd hem nu
ineens duidelijk, dat de dingen wel eens anders gaan dan de mensen
ze uitstippelen.
„Wel," zeide hij, „jullie hebben gelijk. Ik zal in de dorpen gaan
vragen of er jongelui genegen zijn om dat te doen." „Pendita, dat
behoeft u niet te doen, we hebben dat zelf al gedaan en er zijn er
al een paar die zullen komen, zodat we spoedig beginnen. We
vragen u, dat u nu probeert om enkele goeroe's te krijgen, want we
begrijpen wel, dat er heel wat nodig is om aan allen hier uit het
grote boek te leren."
De Pendita wist nu, dat er hier iets was gebeurd dat hij niet begreep,
maar dat grote gevolgen zou hebben: zeker, niet voor de
grote wereld, maar voor deze Papoeamensen, die bij zijn komst
hier nog maar nauwelijks met de buitenwereld in aanraking waren
gekomen en nu gingen beseffen, dat ijzeren bijlen en katoenen
sarongs nog geen opperst geluk brachten, maar dat er een weg was
van licht en vrede voor de mensen. Er kwam een gevoel van geluk
over hem. Maar er bleef ook een zekere zorg voor de toekomst.
Telkens weer drong de vraag zich aan hem op: is het wel echt, zal
het stand houden?
Op verschillende dorpen waren nu helpers bezig aan anderen te leren
wat ze zelf wisten. Een paar goeroe's waren er na enige tijd ook
gekomen. En hoe ging het nu? De helper riep 's morgens voor men
naar de akkers ging, de mensen samen. Eerst werd een kort
verhaal verteld en dan werd zin voor zin het Onze Vader voorgezegd,
net zo lang tot men het kende.
En het mooie was, dat het niet alleen een uitwendig leren bleef.
Velen gingen nadenken over wat volgen moest, als men christen
werd en gedoopt zou worden. O, ja die akelige toverij, die voortdurende
bangmakerij, daar wilde men wel graag af. Maar er was
nog wel iets anders: een bron van kracht en zegen, waarvan de
149