kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

taradja bij Hollandia met het ruime, lichte complex van de ambachtsschool,
en de Muloschool. En al die andere plaatsen met internaten:
Joka, Korido, Saoka, Timinabuan, Genjem. En de internaten bij
de ziekenhuizen. Het zijn er alle veel meer dan vroeger, allemaal
vensters die open moeten staan en open blijven, waardoor het licht
moet heen stromen naar het volk. En er zijn ook gemeenten en
huisgezinnen, die zulke vensters zijn. Altijd weer moet men het Licht
er binnenlaten en tegelijk waken en strijden tegen de verzoeker,
tegen de terugval in de wildernis en tegen de stilstand.
Maar hoe is het nu met de vroegere leerlingen gegaan? Wat we
uiterlijk van het al of niet blijvende van het werk zien is een
beeld van het geestelijk leven van al die jonge mensen, die in hun
leertijd het Woord hebben gehoord. Hadden we enige zekerheid,
anders dan die van de dingen die men hoopt, toen wij ze het werk
in zagen gaan? Hadden wij ze soms precies de juiste, duidelijke kennis
bijgebracht, of hadden wij ze onder de vaste dwang van een
geestelijke discipline gekregen, of waren ze aangestoken door
enthousiasme voor dit prachtige werk? Of hoopten wij, dat ze zouden
waken en bidden?
Wij vinden ze terug, op hun post na de langere of kortere weg, die
ze al als goeroe hebben afgelegd.
Wij komen ze tegen op plaatsen waar wij ze niet zouden verwachten:
goeroes, pendita's bestuursambtenaren, ziekenverplegers,
dorpshoofden, politieagenten, boeren, vissers, havenarbeiders.
In een keurige woning met een vrolijk erf, nette kamertjes, met een
flinke vrouw, een levendig gezin, een school die er mag zijn, een
mooie kerk, of in een scheefgezakte hut met een wrakke stoel en
kreupele tafel en met oververvuilde rommel, waaronder wat oude
schriften en boeken, en bij een schoolkerk, al even slonzig als de
'woning. Ook wel in een kantoor met een schrijfmachine en bureau
en goedgeordende kasten, of op een kale, stoffige brits van een
donkere koelieloods of ... in de gevangenis.
Fris gebleven ouderen, oudgeworden jongeren.
W^at een verschil, die jonge pendita, die eenvoudig en rustig onlangs
in het geloof zijn werk begon als ressortsleider en dat oude
mannetje dat ik laatst onder de koelies vond aan de haven, met
zijn rimpelig gezicht met grijze stoppels. Zij waren ongeveer even
oud en van de zelfde klas destijds.
Daar gingen ze heen, de jonge profeten, de rimboe van het leven in.
Zouden ze het geloof behouden? De verzoeking kwam van alle
kanten op hen af. Het is voor velen een weg van veel struikelen en
vallen en opstaan geworden.
Een heidens profeet, zegt het geheime woord te kennen uit
196