kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Hij wachtte toen een hele poos voor hij het weer probeerde. Toen
op een dag dat het erg hard regende en hij de priester zeker thuis
zou treffen, ging hij weer eens kijken. In de deuropening staande
zag hij dat de oude man kouwelijk bij een vuurtje hurkte. Op meelevende
toon vroeg hij of „vader" ziek was, want dan wilde de Evangelist
hem wel helpen met medicijnen.
Misschien was het door zijn vriendelijke woorden, dat deze eindelijk
wat terug zei. „Nee, ik ben niet ziek, maar ik begin oud te worden,
en zal weldra bij mijn voorouders zijn."
Voorouders: nu de Evangelist dit woord hoort begint hij over de
voorouders te praten. Over hun macht, waarin men vroeger geloofde,
toen men nog nooit van Jezus had gehoord. „Natuurlijk geloofden
wij vroeger ook in hun macht. Het is als met de zon, die opkomt
na een donkere nacht, 's Nachts is het zo donker, dat wij onze
fakkels ontsteken om te kunnen zien, maar zodra de zon opkomt
doven wij onze fakkels. Zo ging het ook toen wij van Jezus hoorden,
toen geloofden we niet meer in de voorouders."
De priester zit zwijgend voor zich te kijken. Dan begint de Evangelist
voorzichtig over het beeld te praten. Ja hij weet wel wat er
gebeurd is met dat beeld. Hij vraagt de priester of het moeilijk is
zo'n beeld te maken en of de houtsoort van de armen hard is.
Dan haalt de oude priester de kapotgehakte arm, en de Evangelist
bekijkt die. Als hij de houtsoort ziet, zegt hij ineens: O, maar van
dat hout heb ik juist een stuk in huis liggen, het is overgebleven
van een bank, die ik getimmerd heb. Wacht ik zal het even halen.
En dan brengt de Evangelist het stuk hout voor de arm van het
beeld. De priester knikt: Ja, dat is 't hout wat ik nodig heb, mijn zoon.
Enkele dagen lang kunnen dan de mensen van het dorp het vreemde
zien, dat de Evangelist op de voorgalerij zit van het huis van
de priester, terwijl deze bezig is met veel geduld aan de arm van
het beeld te werken. Soms slijpt de Evangelist het hakmes voor de
oude.
De mensen van het dorp begrijpen er niets meer van. Helpt de Evangelist
nu mee om een zielebeeld te maken?
Maar de mensen weten dan ook niet wat er wordt gesproken, die
uren, dat de oude man rustig zit te snijden aan de arm en de Evangelist
hem vertelt.
Hij vertelt hem van zijn eigen land ver weg, ergens op het vaste
land van het grote eiland Nieuw Guinea. Hoe ze daar vroeger ook
hun voorouders hadden vereerd. Ja van heel vroeger nog, toen er
een tempel in hun dorp stond, waarin hele grote beelden stonden
opgesteld, en zelfs de grote palen waarop de tempel stond als beelden
waren uitgehouwen.
Vol aandacht luisterde de oude. Ook toen de jonge Evangelist vertelde
van de vreemde mannen, die waren gekomen nu vele jaren ge-
36