kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Niet door kracht of geweld...
door F. C. Kamma
Hoog rijzen de rotsen op achter het dorpje Miei aan de Noordkust
van Waigeo. Het dorp ligt op een eilandje, dat er uitziet
alsof het in de oertijd door een aardbeving is losgescheurd va,n
het grote eiland. Aan de Noordkust heeft de eeuwige branding de
kalkrotsen afgebrokkeld en in de zachte gedeelten diepe grotten
uitgegraven, waarin murmelend of grommend de branding ruist.
Dat zijn de grotten, die de mensen van het eiland vrezen. Want
er klinken wondere geluiden; daar bruist ergens in de diepte door
verborgen kanalen de zee, maar de mensen van het dorp zeggen,
dat de boze geesten er wonen. En daarom varen ze er nooit langs
met hun prauwen.
Maar het is niet alleen voor deze grotten, dat de mensen bang zijn.
Daar is veel meer waarvoor ze op hun hoede moeten zijn. Daar zijn
immers de boze machten, die de wind veroorzaken. Wanneer de
branding dreunt op de kust en zijn donker grommend geluid laat
horen, trekken de mensen hun prauwtjes hoog op het strand en
blijven in hun huizen. Dan hurken ze om hun vuurtjes, want de wind
die van over de zee komt strijken is kil. Ze steken hun handen
uit naar de warme gloed van het vuur en praten zachtjes over alles
wat er in het dorp is gebeurd de laatste tijd.
Over de ziekte van het kind van het dorpshoofd, en over de toverpriester,
die kwam om medicijnen te geven. Over offers die waren
gebracht aan de boomgeesten en de boze machten van de storm.
En dan vertellen ze elkaar hoe angstig ze geweest zijn, toen er nog
een zieke bij kwam, over de beide graven, die ze gedolven hebben,
en over de bedroefde moeder, die de haren uit haar hoofd trok en
heel alleen aan het strand was gaan zitten huilen en weeklagen.
En nu raasde de storm weer over hun kleine wereld, over hun eilandje
dat lag als een gestrand schip in de zware branding. En ze vroegen
zich af of het nu geen tijd werd, om zodra de storm voorbij was
een offer te brengen aan de voorouders.
Er woonde een groot toverpriester in hun dorp. Ze zouden met
hem gaan spreken, hij zou de offers brengen, hij zou het beeld gaan
baden en met dat water zouden allen worden besprenkeld; dan
ging er iets van de kracht der voorouders in hen over. Dan zouden
ze misschien niet meer ziek worden, de stormen wegblijven en konden
ze gaan vissen op de spiegelgladde zee met hun kleine prauwen.
En zo gebeurde het. Toen de storm was afgenomen, trokken er vele
31