kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

slag gevolgd zijn van diepe ontmoediging, ook weer even heidens:
we hadden zeker het goede woord gemist, de rechte macht niet gegrepen,
en ons vergist in dat koninkrijk en dus zouden wij dan maar
weer verder moeten zoeken en dwingen en ongeduldig wachten. En
intussen zou de overste der wereld, die de heidenvolken beheerst,
ook ons zelf stevig te pakken hebben.
Ik moet denken aan die boer, met wie ik een keer in Zeeland in de
trein zat te praten. „Zo," zei hij, „dus je bent zendeling. Als je dan
maar goed weet, dat je het zelf niet kunt." Zo is het. Daarom laat
de Heer ons ook in de loop van het werk zoveel zien dat in verval
geraakt, dat tot stilstand komt en dat maar schijn blijkt te zijn. Daarboven
blijven wij het wonder zien van Góds werk, van het Woord
dat niet voorbijgaat en dat het echte leven wekt. De natuur in Nieuw
Guinea en het spoedig oud worden van de Papoea's — men krijgt
soms het gevoel zelf een andere tijd te hebben dan de Papoea's —
helpen mede, om de strijd tegen de wildernis die alles wil overwoekeren
en de vergankelijkheid te onderstrepen.
Wat een vrolijk leven was er een kleine dertig jaar geleden op
Mansinam. Het oude zendingserf van de Van Hasselts was verjongd.
Jongens van alle kanten van Noord en West Nieuw Guinea
werkten er in de school en op het erf. Nieuwe liederen begonnen te
klinken. Er kwam hoop voor de jonge Papoea's zelf, om voor hun
volk te gaan werken, zoals al zoveel Ambonse en Sangirese goeroes
het deden. Zij wilden werken en ze kónden werken: bouwen en
schoonhouden, planten en wieden, graven en harken. Ze konden
zingen en muziek maken, ze leerden spelen. En wat een prachteiland
was het om er kris-kras doorheen te trekken en ontdekkingen te
doen en te jagen op de verwilderde koeien! In die dagen zat ik in
vergeelde bladen te lezen van de oude tijd, jaren en jaren terug,
over de zendelingen die daar vroeger hadden gewoond. Als Ottow
en Geissler eens deze nieuwe geluiden hadden kunnen horen, zo
vlak boven de plek waar ze als eerste zendelingen voet aan wal
hadden gezet!
Jammer, dat voor de zich uitbreidende opleidingsschool het koraaleiland
op den duur niet geschikt was. Wij verhuisden met heel de
school in 1925 naar Miei en daar was de ruimte, waar we al verder
mochten uitgroeien. En ook de zendingspost ging van Mansinam
over naar de overwal, naar Kwawi.
Wij zijn laatst weer eens op Mansinam geweest.
Het smalle strand over, rechts een paar huizen boven de zee, even
bouwvallig als de huizen die we er vroeger kenden.
We klimmen de heuvel op onder de kris-bomen. En daar ligt...
een dichte wildernis; varens, struiken, bomen en spinntwebben,
194