kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

Nau, zouden wij uitnodigen onze baan er te effenen. Twintig dagen
kreeg hij tijd om zich van zijn taak te kwijten. Een touwtje met
twintig knopen was zijn agenda, die afgewikkeld werd door elke
dag een knoopje in 't touw los te maken.
De twintigste dag kwam, maar mijn boodschapper was er nog niet.
Op de twee~en-twintigste dag voeren wij om zeven uur richting
Koeroedoe. Zonder boodschap of men ons verwachtte. Half in de
morgen stond de boodschapper voor mijn vrouw. ,,Chabar tida
baik" (geen goede boodschap). „Wanneer toean op Paradoi komt,
zal Paidari hem vermoorden." En Paidari was een der beruchtste
type's der Waropenkai.
Mijn vrouw zond de man mij achter na, maar waar zou hij mij in
dat onmetelijke moerasland vinden? De wind had ons in Oostelijke
richting gedrongen en hij zocht ons in het Zuiden. Wij wisten
niets van elkaar af.
Onze voorbereiding was organisatorisch af. Met de Bonai's had ik
afgesproken uit vijf grote dorpen elk vier roeiers te vragen. In de
volksgedachte hadden wij nu al de strijdbare mannen achter ons
van deze dorpen en dat waren er niet minder dan 1200. Papoeas
gedacht. .. „nu blijft de Waropenkai, die wij vrezen, wel van
ons af."
Elk dorp, dat wij op onze reis aandeden, was vol boos gerucht. Er
was in Waropen weder gehongied. Op de avond van de Ie Mei
1925 waren wij voor de Sasorarivier. Wat een gezicht. Daar vluchtten
enige prauwtjes met vissers voor ons. Ik sprong boven op de
prauw en wuifde hen met mijn handdoek toe. Ze moeten mij herkend
hebben, maar hun angst dreef hen op de vlucht. „Laat ons
naar het dorp gaan," zei ik „en met hen gaan praten." De zon neeg
ter kimme, toen wij bij het dorp aan kwamen. Twee oude Sasoraërs
waren bij de Chinees achtergebleven, die hier handelde. Ik klampte
deze gele broeder aan en vroeg hem, waarom het dorp zo leeg was.
Hij wist het niet, beweerde hij.
Ik liet Jakob vragen of de twee oude mannen de weggevluchte dorpsgenoten
wilden gaan roepen en gaf ze een pakje Van Nelle tabak.
Hierop vertrokken ze.
Het was een donkere avond, er viel een koude nachtwind van de
bergen en wakkerde het houtvuurtje aan, waarom wij zaten, wachtende
op de dingen, die komen zouden. Het geklik van roeispanen
en een door elkaar gepraat van mannen, verkondigde ons, dat men
aan ons verzoek gehoor had gegeven. Een pracht gezelschap.
Ze waren allemaal dronken. Ze hadden de sagoweer duchtig aangesproken.
Wat wij te horen kregen, kon ons alleen maar bedroeven. Ze
waren gevlucht, omdat juist enige dagen tevoren Wontiërs
een hunner als slaaf hadden ontvoerd. En had Wonti ons niet de
166