kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

getroffen te hebben. Deze heer wilde meer voor hem zijn dan opdrachtgever
en loonuitkeerder. Hij wilde zijn een vriend en een
broeder. De uren van het daglicht bleken niet toereikend te zijn om
de aanhankelijkheid en genegenheid voor elkander te kunnen verwerken.
Dus werden hieraan toegevoegd uren, waarin de duisternis
het land van Tanah Merah bedekt. Tijdens deze uren, gezeten bij
een walmend petroleumlichtje, kwam als van zelf ter sprake het
meest innerlijke en verborgene van het leven, namelijk de grond
waarop men leeft en waaruit men z'n geestelijke krachten put. Simson
was Christen, de kolonist een aanhanger van het Spiritisme.
Simson werd, tijdens deze duistere uren, ingeleid in de geheimen
van de omgang met geesten en overledenen. Zij werden hem getoond.
Boze tongen vertellen, dat de kolonist gebruik gemaakt heeft
van een toverlantaarn. In geen geval wil dit zeggen, dat het waarheid
is. Het gebeurde 's nachts en niemand was er getuige van.
De kolonisatie bleek ten lange leste een mislukking te zijn. Sommigen
van de kolonisten keerden terug naar Java, vanwaar zij gekomen
waren, anderen vestigden zich in de buurt van Manokwari,
de plaats waar de Ass. Resident zetelde. Hoewel de mensen heen
gingen, bleef achter alles wat zij aan goeds en slechts hadden geleerd.
Ook Simson vergat het onderwijs van zijn vriend, de spiritist
niet.
Hij keerde terug naar z'n geboorteplaats, Tablanoesoe. Moeite om
zijn plaats weer in te nemen in de dorpsgemeenschap had hij niet.
De mensen waren hem niet vergeten en onder hen telde hij vele
vrienden. Gelijk vroeger, zaten zij weer 's avonds, als de maan de
kust verlichtte, gehurkt aan het strand. Simson vertelde van zijn
weldoener, de kolonist en van de nieuwe „godsdienst," waarin hij
onderwezen was. Voor zijn vrienden was dat, wat Simson vertelde,
inderdaad gloednieuw. Hij kon het Heilig Avondmaal vieren, zonder
dat daarbij brood en wijn, bekers en borden op tafel werden
gezet. Hij beschikte over het geheim voorouders uit het graf te kunnen
roepen en met hen te spreken. Simson kon, wat niemand
vermocht.
Dit werd mij medegedeeld in 1940, enkele dagen voordat het ressort
Hollandia-Nimboran aan collega Hogerwaard zou worden overgedragen.
Tot m'n terugkomst op Nieuw-Guinea in 1946, had ik zo
goed als niets meer over Simson en zijn leer gehoord. Na het contact
met de Gemeentevoorgangers weer te hebben opgenomen, werd
mij bij stukje en beetje verteld hoe het onderwijs, dat Simson tijdens
de maanavonden aan het strand gegeven had, had doorgewerkt onder
de bevolking. Het groeide uit tot een geweldige beweging, waarin
vele Christenen waren meegetrokken.
Simson droeg z'n volgelingen op, de graven van de voorouders
zorgvuldig te onderhouden. Dit was noodzakelijk om het begeerde
156