kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

luisteren. Nu was met één slag de macht van het heidendom gebroken,
en daar hadden zij ook aan meegeholpen. Later zou de
priester hen er dankbaar voor zijn.
De jongens zeiden niet veel terug, diep in hun hart waren ze bang,
niet alleen voor de zielen van de doden, voor de beelden en voor
de geheime machten die hun voorouders hadden vereerd, maar
ook omdat ze vreesden, dat wat de Evangelist gedaan had niet zo
goed zou aflopen als hij wel dacht.
En daarin hadden de jongens gelijk. Toen ze weer thuis kwamen
wist iedereen al waar ze heen geweest waren. De familie van de
priester keek hen met dreigende blikken aan. En toen de volgende
morgen de tritonschelp werd geblazen om de mensen bijeen te roepen
voor het morgengebed in de kerk, waren er maar weinig
mensen. En er kwamen steeds minder. Van de schoolkinderen
hoorde de Evangelist dat de priester allen had bedreigd met de straf
van de voorouders, met de macht van het beeld van de moerasoever.
Op zekere dag zag men de toverpriester naar het vasteland roeien,
en hij kwam terug met de kapotgehakte arm van het beeld.
Niemand durfde meer in de kerk te komen en de kinderen bleven
weg uit school. Alleen zat de Evangelist in zijn huis. Hij had met
geweld het Evangelie willen bevorderen, maar ontdekte nu, dat men
niemand kan dwingen om te geloven.
Na een paar maanden kwam de zendeling op bezoek. Hij hoorde
wat er gebeurd was, en probeerde de Evangelist uit te leggen wat hij
moest doen. Maar deze had zijn moed verloren en vroeg om in een
ander dorp te mogen gaan werken.
En zo gebeurde het, dat een andere Evangelist hem kwam vervangen.
Niet door kracht of geweld . . .
Toen hij in het dorp aankwam waren er maar weinig mensen om
hem te verwelkomen. Maar hij zocht hen op in hun huizen. En daar
hoorde hij hoe de vorige Evangelist in zijn ijver een arm van het
beeld had gehakt en hoe toen de priester met zijn mannen de mensen
hadden gedreigd, zodat niemand meer naar kerk of school
durfde.
Toen hij alle mensen had bezocht, ging hij zelf op de schelp blazen
om hen bij elkaar te roepen voor de kerkdienst. Eerst kwamen er
niet veel, maar dat werd langzamerhand beter. Ook hij hielp de
zieken en sloeg daarbij het huis van de toverpriester niet over. Deze
wilde echter ook nu niets zeggen. Hij zat maar voor zich uit te kijken,
en toen de Evangelist eens op een keer zijn huis aan de voorkant
binnenging, zag hij dat de priester zich aan de achterkant langs de
boomstamtrap naar beneden liet zakken. Het was duidelijk: deze
wilde niets met hem te maken hebben.
35