kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

zijn toegedreven, besluiten ze aan land te gaan en water te halen.
Als dat gelukt is, wordt het zeil gehesen, terug, een tocht van vele
dagen met tegenwind naar het vertrouwde land in 't westen.
Maar kijk eens, wat beweegt daar ginds onder die laag overhangende
takken? Ja zeker, dat is een prauw, bemand met donkere
kerels. In hun hoog opgekamde haarbossen waren veren gestoken
en in snelle vaart roeiden ze op hen af. Die hadden zeker niet veel
goeds in de zin. Dit waren vast de beruchte Papoese zeerovers. De
kapitein laveerde zo goed hij kon, maar zie nog een prauw en nóg
een maakten zich los uit hun gecamoufleerde ligplaats en zetten
de gang er in. Hoog spatte het water op en dreigend kwamen ze
nader en nader. Eén prauw schoot hen voorbij en kwam hun voor
de boeg, de anderen roeiden langszij, nu ging 't vreselijke gebeuren!
Reeds klauterden de eerste Papoea's met speer en hakmes gewapend
tegen het scheepje op. De kapitein greep in zijn angst en woede
naar het enigste wapen, dat er was, een bijl, maar een der anderen
legde de hand op zijn arm en zei: „Als wij moeten sterven, laat ons
dan als Christenen sterven, leg die bijl neer." En zo werd het groepje
weerloze Sangirezen door de Biakse zeerovers gevangen genomen.
Aan het strand werden ze opgewacht door de uitgelopen bevolking.
De vrouwen en het kind werden door de vrouwen naar de kampong
gebracht, de mannen vastgebonden bij elkaar gezet. De blikken
van de opgewonden zeerovers voorspelden niet veel goeds. Al gauw
begonnen ze een woeste rondedans om de slachtoffers onder 't gebrul
van hun krijgsliederen. Zo nu en dan voelde een al het koude
staal van een kapmes in de nek en 't zou niet lang meer geduurd
hebben of er was een einde aan hun leven gemaakt, als niet een
stem vanaf het scheepje had geroepen: „Hé jongens, ophouden."
Verbaasd en met tegenzin werd aan 't bevel van de hoofdman gehoor
gegeven en vol spanning wachtten allen tot hij van het scheepje
naar 't strand gewaad was. Kijk, hij droeg een klein pakje in de
hand. Wat zou dat zijn?
Buiten adem kwam hij aanlopen: „Jullie weten toch wel, dat mijn
broer vroeger geroofd is en bij die blanke man op Mansinam terecht
gekomen is? Ik heb hem daar immers een keer opgezocht?
Nou, toen heb ik gezien, dat hij precies zo'n boekje en zulke papieren
met geheime tekens heeft, als ik daarnet in de mandjes gevonden
heb. Stel je voor, dat dit nu goede bekenden van hem zouden
wezen en we zouden ze doden! Laten we zo gauw mogelijk
een prauw in gereedheid brengen en naar Mansinam roeien om
Petrus te halen, en te vragen of hij hier meer van weet."
Tot verbazing van de Sangirezen werden ze losgemaakt en hoewel
ze er nog niet geheel gerust op waren, vooral niet toen eerst hun
85