kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

handeld behoefden te worden. De verzorging, — verpleging kon men
het nog niet noemen •—, werd ook beter doordat er een paar Papoese
jongens en meisjes als leerlingverpleger waren aangenomen, en
die deden op hun manier erg hun best, hoewel 't hun veel moeite
kostte aan geregelde werktijden te wennen. Voor de jongens was
dit eenvoudiger dan voor de meisjes. Immers op vaste uren polikliniek
houden, op de zaal medicijnen geven en wonden verbinden,
dat konden ze wel begrijpen. Maar er werden in 't ziekenhuis ook
al spoedig babies geboren, en deze moesten, evenals andere jonge
zuigelingen die wegens ziekte met hun moeders opgenomen werden,
op geregelde tijden gevoed worden. En dat vond men wel
grote dwaasheid!! Als een zuigeling huilt dan heeft hij honger en
wordt gevoed, en als hij slaapt, wel dan laat men hem rustig slapen.
En het waren juist de zuigelingen, die door hun ondervoeding en
ziekte suf en slaperig waren, dus weinig huilden, die de meeste
zorg vroegen. De leerling-verpleegsters waren het natuurlijk volkomen
eens met de moeders, en het kostte heel wat geduld en overredingskracht
hun duidelijk te maken, dat deze babies op tijd gevoed
moesten worden. Een van de grootste problemen was en is nóg
de zuigelingenzorg! ± 60 % van de geborenen sterven vóór hun
2de levensjaar. Oorzaak: malaria met dikwijls als gevolg ernstige
bloedarmoede tengevolge waarvan de kinderen een sterk verminderde
weerstand hebben tegen andere ziekten, — zéér onhygiënische
toestanden, en ondervoeding.
Eén van de eerste zuigelingen in 't ziekenhuis was een „cadeautje".
Op een avond laat werd hulp gevraagd voor een a.s. moeder in
Mariedeê een klein uurtje lopen van Seroei; vlug werden de nodige
dingen ingepakt, en ging ik met een helpster op stap. Een uurtje na
aankomst was er een tweeling geboren. De omgeving was heel primitief
maar 't lukte me niet de familie over te halen de patiënt de
volgende dag met de babies naar 't ziekenhuis te brengen. Met een
bezwaard hart liet ik ze achter, en werd de terugreis aanvaard,
't Was heel donker, en 't was inmiddels flink gaan regenen, 't Was
me wel opgevallen, dat een paar mensen uit de kampong met ons
meegingen en ik dacht, dat ze ons beleefdheidshalve een eind wilden
vergezellen, toen ik opeens een zuigeling hoorde huilen. Op
mijn vraag wat dit was, kwam de jonge vader met een stralend
gezicht naar me toe met een van de twee pasgeborenen in een
dunne sarong gewikkeld in zijn arm!
„Die is voor u zuster, ik dacht dat u het graag zou willen hebben,
en wij hebben er nu toch nog een over!" Een klein toneeltje midden
in de nacht bij flikkerend lamplicht aan de rand van Nieuw-Guinea's
oerwoud, 't Kind werd gauw in een stukje meegebracht zeildoek gewikkeld,
zodat het wat beter tegen de regen beschermd was en de
tocht naar Seroei voortgezet. De volgende dag is het toch gelukt de
188