kruis en korwar - Stichting Papua Erfgoed

het schip. Druk met elkaar pratend en het onderwerp is: de kansen
om 't Evangelie te ontvangen zijn weder gestegen. Ja, vroeger was
er reeds enige tijd een goeroe geweest. Ongecontroleerd had hij
gewerkt (de Zendeling had zoveel te doen, dat hij hoogstens eens
per jaar kwam). Het werk was er verlopen. De goeroe ontslagen.
In het huis van het dorpshoofd was het meubilair opgeslagen, maar
dat werd ook op zekere dag weggehaald en toen... verloren ze hun
laatste hoop.
Nog nimmer was ik op Jappen geweest. Het is een zonovergoten
dag, als wij West-Oost langs het eiland varen. Tussen het groen
van een met oerbos overdekt eiland ontwaren wij hier en daar een
stukje strand, waar onder palmen, kleine nederzettingen liggen.
Bij het naderen van Seroei zien wij hoe een paar baaien als kleine
fjorden diep het land insnijden.
Nog eenmaal verandert het schip van koers en Noordwaarts varen
wij de Seroeibaai binnen. Daar ligt Seroei, het dorp onzer toekomst.
Denderend gaat het anker uit. De schroef maakt nog een paar slagen
achteruit. Grote deining is er nog even om het schip en dan
komt de rust en zien wij met grote vaart de prauwen met Seroeiers
en handelaren naar de neergelaten trap komen.
Mijn vrouw zal nog even aan boord blijven, ik ga land verkennen
en zo mogelijk pogen onderdak te krijgen. Het zal wel moeilijk
wezen. Seroei heeft immers geen hotel.
Nauwelijks ben ik aan wal, of daar komt een jongeman van een
jaar of twintig mij tegemoet. Lachend kijkt hij mij aan, alsof hij wil
zeggen, zeg, kent gij mij nu niet. „U bent twee boten te laat," zegt
hij tegen mij.
Dit dient verklaard. Op mijn laatste reis, die ik voor mijn verlof
maakte, heb ik aan de voet van het Wondiwoigebergte in de Zuid-
Geelvinckbaai, een aantal Seroeiers ontmoet, die toen het verzoek
tot mij gericht hadden „een Zendeling bij zich te krijgen." 'k Heb
hun gezegd, dat ik eerst naar het Vaderland zou gaan met verlof.
Wij hebben als tijdsbepaling het aantal mailstomers genoemd. Ik
heb zeven gezegd en het is negen geworden. Dat zij het niet vergeten
hadden, verrast mij. Maar het heerlijkste is, hier aan de zoom
van het oerbos worden wij verwacht.
Wij vinden onderdak in een huis, dat eigenlijk de naam van huis
niet mag dragen. Het is niet meer dan een boshut. Negen maanden
zal het duren voor wij een behoorlijk huis hebben. Veel aandacht
vraagt dit bouwen, waar eigenlijk geen tijd voor is.
De jongeman, die de woorden sprak: „Gij zijt twee maanden te laat"
heette Jakob Bonai, zoon van het dorpshoofd van Seroeilaut. Zoals
velen, die een verre reis deden, had hij de naam „Jakob" aangenomen,
toen hij als huisjongen met een Menadonese Bestuursambtenaar
een reis naar Java had gemaakt.
162