Download PDF verziju - Sarajevske Sveske

drugu, vrtjela je nepovjerljivo glavom i rekla da bi trebalo da pita
nadleæne u Oslu. I dok sam Ëekao u njenom “ofisu”, stiæe nam
glas da je ustvari u pravu bio sluæbenik ∑ Albanac!
SljedeÊeg dana je, dakle, na jedinoj poËasno-rezervisanoj stranici
moga pasoπa trebalo obezbijediti prokletu slovenaËku vizu.
Uz pomoÊ veza, razumije se, i to dvostrukih ∑ jedne preko Ljubljane
(javio sam se Istoku, na krajnjem zapadu naπe bivπe “jugojebene”
domovine, da se javi svom novom ambasadoru u Skoplju),
a druge preko æene slovenaËkog ambasadora, poznanice moje
æene sa nekih ranijih skupova za æenska prava (Slovenci su
uveli vize za makedonske graappleane ∑ a i mi odmah “zauzvrat” za
Slovence ∑ i to odnedavno, ali je veÊ poËeo da ih bije glas da su
veoma “tvrdi” u izdavanju viza).
Otvaram ovdje zagradu da bih saopπtio da ta rigidnost, koja
se graniËi s ksenofobijom, joπ uvijek traje i kao dokaz za to navodim
posljednji sluËaj Lidije Dimkovske, jedne od najboljih makedonskih
mladih pjesnikinja. Iako je odnedavno udata za Slovenca,
moæe da boravi u Sloveniji samo s jednomjeseËnom vizom,
poslije Ëega mora da napusti zemlju, a moæe se vratiti tek poslije
mjesec i po; ali opet samo sa vizom za jednomjeseËni boravak.
Druga, blistava, strana medalje je to da sam ja, razumije se, dobio
vizu joπ istog dana poπto sam podnio prijavu i da me prije
toga vrlo ljubazno, i to ukazavπi mi poπtovanje na dobrom makedonskom,
doËekao liËno ambasador i poËastio me (slovenaËkim)
sokom.
Tridesetog septembra, zahvaljujuÊi posebnoj ljubaznosti norveπke
ambasade, dobijam povratnu avionsku kartu preko Ljubljane
i sljedeÊeg dana, u rano jutro, veÊ letim avionom “Svisera”
preko Ciriha za Oslo. U podne na aerodromu u Oslu prolazim
pasoπku kontolu s posebnim zapeËaÊenim pismom norveπke
ambasade u Skoplju i s pozivom norveπke vlade da uËestvujem
na konferenciji. I, poπto se ona odræava u Tromzeu, “najsjevernijem
univerzitetskom gradu” na svijetu, sjevernom Êu vjetru
doÊi s leapplea; ali me tamo, kod Hiperborejaca, oËekuje, znam, topli
majËinski zagrljaj Golfske struje i, moæda, djeviËanstvo joπ uvijek
netaknutog prvobitnog raja ∑ jedva pronalazim jedino mjesto
za puπenje. Ulazim, u stvari, u jednu izolovanu zastakljenu
prostoriju i po prvi put se osjeÊam segregiranim ∑ razumije se,
zbog sopstvenog grijeha, koji dijele i drugi puπaËi raznih boja i
rasa. Prostoriju su tako zadimili, u svom zasebnom praktikovanju
poroka, Ëak i unutra u eksperimentalnoj izolaciji in vitro.
Sigurno sam napravio neku gorku grimasu prije nego πto sam
zatraæio dozvolu da sjednem, zato πto mi se sapuπaË smijeπi za
83