Ruimte voor een democratische rechtsstaat - RePub - Erasmus ...

12 Het is goed denkbaar dat, afgezien van instellingssubsidies, programma- of projectsubsidies voor politieke
partijen evenzeer beschikbaar zijn voor andere (ideële) organisaties.
13 De kabinetsvisie en het actieprogramma Andere Overheid zijn veelbelovend, al zou in aanvulling daarop het
kabinet-Balkenende II omwille van de slagkracht en de speelruimte van mede-overheden/decentrale
ketenpartners meer respect kunnen tonen voor autonome belastingheffing door gemeenten.
14 Dave Huitema (2002a, 468-469, 474) constateerde dat de rechter in Nederland, in vergelijking met het
Verenigd Koninkrijk en Canada, bij milieubesluitvorming een belangrijke rol speelt. De gebruikelijke
rechtsgang kent nauwelijks interactie tussen de partijen, lost het conflict niet op omdat de uitspraak meestal
wordt gebaseerd op procedurele normen en is traag. Hij adviseerde daarom een quasi-gerechtelijk onderzoek.
Zie ook Huitema 2002b.
15 De Commissie voor de milieu-effectrapportage en het Inspraakpunt Verkeer en Waterstaat kunnen in het
bureau worden geïntegreerd. De onderzoeker stelt als naam voor ‘Bureau agendavorming ruimtelijk beleid’
(BARB).
16 Een vergaande regionalisering van een parlement leidt tot parochiale, cliëntelistische of disfunctionele
politiek zoals met oneigenlijk gebruik van amendementen op begrotingswetten in de Verenigde Staten van
Amerika: een vertegenwoordiger wil bijvoorbeeld zeven miljoen dollar overhevelen van een fonds voor
armenzorg naar het toezicht op scholen en hij geeft in de slotzin aan dat een stuk federale grond aan de
ringweg van de hoofdplaats van zijn kiesdistrict binnen zes maanden wordt verkocht aan de stad. Zie ook
subparagraaf 5.3.4.
17
Journalisten berichtten recent bijvoorbeeld dat het kabinet-Balkenende II in zijn zoektocht naar besparingen
overwoog om niet langer extra te investeren in Friesland, Groningen en Drenthe. De boodschap werd
uitgedragen dat de regio van Den Haag geld verlangde en zich daarbij beriep op oude Haagse toezeggingen.
Met meer begrip voor de regio bij journalisten op nationaal schaalniveau zou misschien de boodschap zijn
uitgedragen dat de regio bepaalde ambities voor ontwikkeling heeft en dat ze het nationale bestuur vraagt om
die ambities te onderschrijven en de ontwikkeling mede mogelijk te maken. (Indien niet de boodschap
‘commissaris maakt kabinet ernstige verwijten’ meer spectaculair is en dus meer nieuwswaarde heeft dan
‘provincies maken mooie plannen’.)
Dat een regio één volksvertegenwoordiger kiest en niet meerdere draagt eraan bij dat die regio ‘een gezicht’
krijgt. Om de bestaande evenredige vertegenwoordiging die breed wordt gewaardeerd niet teveel aan te tasten,
zijn bijvoorbeeld vijfentwintig van de honderdvijftig Tweede-Kamerzetels aan regio’s ter beschikking te
stellen. De honderdvijfentwintig andere zetels kunnen met nationale lijsten in één kiesdistrict gevuld blijven
worden. Zie ook bijvoorbeeld Moerland 2004; Ramadan 2003.
245