Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

poszczególnych czę ci składowych wło ci klasztornych, mimowolnie
stawali się oni prekursorami mikrohistorycznych badań regionalnych na
Śląsku.
Z kolei do pewnego stopnia odmienny charakter można przypisać
dwóm najważniejszym utworom kronikarskim ląskiego dojrzałego
redniowiecza – Kronice polskiej i Kronice książąt polskich. Pierwsza
z nich do ć często w literaturze przedmiotu, w lad za wydaniem w Monumenta
Germaniae historica, zwana jest Kroniką polsko- ląską. Już
dawno (Ludwik Ćwikliński) zwrócono uwagę na niewła ciwo ć tej
nazwy, przeciwstawiającej Polskę i Śląsk dla źródła odnoszącego się do
wydarzeń XII­XIII w. na Śląsku, powstałego jeszcze przed końcem XIII w. 32
Propozycje powrotu do dawnej nazwy Kronika polska (Chronicon Polonorum),
nota bene występującej w niektórych rękopi miennych przekazach
tego dzieła, często nie znajdują oddźwięku we współczesnych opracowaniach
historycznych, co może mieć uzasadnienie także w tre ci tego dzieła,
w szerokim zakresie podejmującego tematykę ląską. W każdym razie
tytuł Kronika polsko- ląska nie powinien być interpretowany jako wyraz
rodzimej ląskiej wiadomo ci regionalnej u schyłku XIII w., a raczej
jako mniej czy bardziej uzasadniony nowoczesny byt historiograficzny
o znacznej warto ci praktycznej. Jedna z XX­wiecznych badaczy kroniki,
32 Kronika polska…, s. 578­579.
Tradycja
Wojciech Mrozowicz
Początki ląskiej
historiografii
regionalnej