Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

Śląska / rejencję opolską (powiaty: na prawym brzegu Odry: bytomski,
gliwicki, kluczborski, oleski, opolski i strzelecki, miasta Bytom,
Gliwice, Opole i Zabrze oraz na lewym brzegu Odry, w tym w czę ci
dolno ląskie powiaty: głubczycki, grodkowski, kozielski, niemodliński,
nyski, prudnicki i raciborski), co pozwalało nowym władzom posługiwać
się no nym propagandowo argumentem o przezwyciężeniu
sztucznego podziału będącego rezultatem plebiscytu z 1921 r. Na wschodzie
przyłączono obszar Zagłębia Dąbrowskiego (powiaty: będziński,
zawierciański oraz Sosnowiec), które już w czasie II wojny wiatowej
do rejencji katowickiej wcielili Niemcy, a zaakceptowanie tego faktu
w 1945 r. przez władze komunistyczne nastąpiło ze względów ideologicznych.
Na południu w granicach nowego województwa nie znalazło
się już Zaolzie, które powróciło do Czechosłowacji. W ten sposób
nowa jednostka administracyjna tylko w niewielkim stopniu odpowiadała
granicom województwa ląskiego sprzed 1939 r., ale obejmowała
większo ć historycznego Górnego Śląska. Powierzchnia tego nowego
powojennego województwa ląskiego była trzykrotnie większa niż obszar
przedwojennego, obejmowała łącznie 15 369 km 2 , a więc aż 5%
terytorium powojennej Polski 45 .
45 Dane na podstawie: M. Fic, Podział administracyjny, (w:) Województwo ląskie 1945­
­1950. Zarys dziejów politycznych, red. A. Dziurok, R. Kaczmarek, Katowice 2007
(w druku).
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym