Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

analizowanych zjawisk w owym sprawcy zdarzeń. Jej bohaterami są
władca, polityk lub stylizowany na człowieka podmiot sprawczy, np.
państwo, społeczeństwo czy masy ludowe 31 . W przypadku rozumianej
klasycznie historiografii regionalnej zmienia się tylko nieco perspektywa,
ale nie sama zasada oglądu dziejów. W tak definiowanej historiografii
regionalnej na czoło wysuwa się więc najczę ciej lokalny przywódca
wiecki lub religijny, bądź uczłowieczona społeczno ć regionu, miasta
czy wsi. Ko ćcem narracji pozostaje najczę ciej historia polityczna,
nawet jeżeli widziana jest ona od dołu. Społeczno ć lokalna pozostaje
zwykle jednowymiarowa, wtłoczona w mechanizmy wielkiej lub małej
polityki. Charakterystycznym przykładem mogą być w tym kontek cie
liczne fragmenty syntez dziejów miast polskich po 1945 r., publikowane
w czasach PRL, ograniczone najczę ciej do dziejów lokalnych struktur
władzy i ich partyjnych przywódców 32 .
Inaczej rzecz wygląda w obrębie nurtu nieklasycznego, szczególnie
w tej jego wersji, która odwołuje się do inspiracji z zakresu antropologii
historycznej. Jego zwolennicy, choćby spod znaku francuskiej
szkoły Annales, idę tu dalej tropem W. Wrzoska, rezygnują z perspektywy
bezpo redniej antropomorfizacji, na rzecz wysunięcia metafory
człowieka-twórcy, uczestnika i nosiciela kultury 33 . W centrum zaintere­
31 Tamże, s. 99.
32 Por. R. Traba, Historia…, s. 116.
33 Tamże, s. 139.
Pomiędzy tradycją
a nowoczesno cią
Rafał Stobiecki
Historiografia
regionalna