Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

tratu, przedstawiciele wolnych zawodów, ale również rzemie lnicy
i mieszkańcy okolicznych wsi, w ród których historia lokalna również
wzbudzała duże zainteresowanie.
Wspomniano już, że zlecenia napisania historii miasta nie trafiały
do zawodowych historyków, lecz zwykle były podejmowane przez
osoby związane bezpo rednio z miastem lub jego okolicą. Bez wątpienia
musiały jednak wykazać się odpowiednim przygotowaniem.
W przypadku badaczy historii górno ląskiej bardzo istotnym wymogiem
była znajomo ć języków, w których powstały materiały źródłowe.
Niewątpliwie w przypadku historii redniowiecznej najważniejsza była
umiejętno ć posługiwania się językiem łacińskim, ale dla okresów
późniejszych nie mniej istotny był język czeski i polski – przyjmując
oczywi cie, że wszyscy autorzy władali językiem niemieckim. Minimalnym
wykształceniem, jakim musiał wykazać się przyszły autor,
było ukończenie szkoły gimnazjalnej. Ważnym atutem było również
przejawiane już wcze niej zainteresowanie przeszło cią małej i dużej
ojczyzny. W ród autorów dziewiętnastowiecznych monografii miast
spotykamy przede wszystkim nauczycieli, jak F. Idzikowski – nauczyciel
historii w jednym z wrocławskich gimnazjów, F. Gramer (1797­1865) –
nauczyciel w Bytomiu, F. I. Henke (1797­1891) – rektor wodzisławskiej
szkoły, F. Minsberg – nauczyciel w gimnazjach w Opolu, Głubczycach
i Głogowie, G. Hoffmann – nauczyciel w gimnazjum w Katowicach.
Pojawiają się również duchowni katoliccy: A. Weltzel (1817­1897) – pro-
Tradycja
Barbara Paulina
Kalinowska-Wójcik
Dziewiętnastowieczne
monografie
miast górno ląskich