Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

Ciekawe jest również u lipskiego geografa zainteresowanie nazewnictwem.
Przymiotnik „Górny“ przy nazwie „Śląsk“ wywodził nie tylko
z ogólnie akceptowanej konstatacji o podziale wynikającym z górnego
i dolnego biegu Odry, ale także wyprowadzał go z wyżynnego charakteru
regionu. Pisał bowiem, że: „Na najbardziej na wschód leżącym
skraju naszej Prowincji Śląskiej, w górnym biegu Odry, jest region na jej
lewym brzegu stopniowo wznoszący się na wysoko ć rednio 250­300 m
nad poziom morza, i temu górskiemu charakterowi razem w związku
z jego [odrębnymi – RK, KN] stosunkami glebowymi, a także klimatem
nadano nazwę Górny Śląsk [Oberschlesien]“ 16 .
Po stronie austriackiej podział z 1742 r. nie miał tak zasadniczego
wpływu na nazewnictwo. Nadal używano konsekwentnie nazw księstw
(Cieszyńskiego, Opawskiego, Karniowskiego, Nyskiego, Państwa Stanowego
Bielskiego), tworzących Śląsk Austriacki (Österreichisch Schlesien
/ Rakouské Slezsko). W tradycji austro­niemieckiej funcjonowały
też i nadal funkcjonują terminy: Westschlesien (Śląsk Zachodni), czyli
Śląsk Opawski i Ostschlesien (Śląsk Wschodni), czyli Śląsk Cieszyński.
W XVIII w. był jednak używany również i inny termin, operujący
pojęciem odwołującym się do dawnej przynależno ci tego obszaru
do Korony w. Wacława – Czeski Śląsk (Böhmisch Schlesien / České
16 Tamże, s. 1.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym