Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

znanemu i cenionemu naukowcowi z uniwersytetu mogło łączyć się ze
znacznym podniesieniem kosztów) oraz płaszczyźnie organizacyjnej
(władze miast i miasteczek górno ląskich nie zawsze orientowały się,
komu można by we Wrocławiu, Wiedniu lub Berlinie zlecić wykonanie
takiej pracy). Nasuwała się również refleksja, że badacz wywodzący
się z miejscowego rodowiska będzie w stanie lepiej docenić i pokazać
lokalne zwyczaje i tradycje. Nie bez znaczenia była również blisko ć
i dostępno ć źródeł, a ze strony autorów chęć spełnienia honorowego
obowiązku względem miasta lub regionu, z którego się wywodzili lub
z którym byli związani. Czasem zachęceni dobrą współpracą burmistrzowie
po przeniesieniu na podobne lub takie samo stanowisko do
innego miasta zlecali napisanie kolejnej kroniki temu samemu autorowi
– tak było w przypadku Jana Majorki, który był burmistrzem Dobrodzienia,
a następnie Żor, i w obu przypadkach nakłonił do podjęcia
prac badawczych A. Weltzla 49 .
Zdarzało się również, choć rzadko, że pomysłodawcami napisania
kroniki byli wydawcy. Tak stało się w przypadku historii Nysy napisanej
przez F. Minsberga, który został do tego zachęcony przez Moritza Wangenfielda
– wydawcę swojej poprzedniej pracy na temat Głogówka 50 .
49 R. Kincel, Wstęp…, s. 12.
50 U. Schmilewski, Stadtgeschichte…, s. 397.
Tradycja
Barbara Paulina
Kalinowska-Wójcik
Dziewiętnastowieczne
monografie
miast górno ląskich