Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

dla niego o tyle ważni, że z ich linii wywodzili się królowie polscy Władysław
Łokietek oraz Kazimierz Wielki. Spo ród książąt poza ląskich kronikarz
niemal w ogóle nie uwzględnił w swoich dociekaniach książąt wielkopolskich
czy małopolskich oraz żadnych biskupów poza wrocławskimi,
ponieważ, jak informował, na ich temat nie znalazł „żadnej wzmianki
w kronikach i pismach”.
W związku z tym jawi się pytanie, jak Piotr z Byczyny rozumiał okre ­
lenie książęta polscy, których zamierzał w swoim dziele przedstawiać.
W czasach, w których spisywał kronikę, Śląsk w obrębie ziem Korony
Czeskiej był traktowany jako samodzielna kraina, czego wyraz odnaleźć
można chociażby w terminologii wykorzystywanej w czeskiej kancelarii
królewskiej, gdzie zarówno księstwa dolno­, jak i górno ląskie były
okre lane jako położone „w Polsce” lub „w Królestwie Polskim” 40 , co należy
rozumieć przecież nie jako terminy informujące o przynależno ci
politycznej, lecz jako łatwo kojarzone okre lenia geograficzne. Stąd,
jak się zdaje, pod okre leniem „książęta polscy” w tytule dzieła Piotra
z Byczyny ukrywają się przede wszystkim książęta ląscy.
Jak zatem wynika z dotychczasowych rozważań nad Kroniką książąt
polskich, jest również i ona opracowaniem dziejów Śląska i jako taka
40 Zob. np. T. Jurek, Die Entwicklung eines schlesischen Regionalbewußtseins im Mittelalter,
„Zeitschrift für Ostmitteleuropa­Forschung“, 47: 1998, s. 32. O rozumieniu okre lenia
„Polska” w tym kontek cie wspominałem już wcze niej, zob. W. Mrozowicz, Dlaczego
Piotr…, s. 89­90.
Tradycja
Wojciech Mrozowicz
Początki ląskiej
historiografii
regionalnej