Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

skiego lęg / ląg – wilgoć, mokro ć). Uwagi Popiołka nie zaprzątała
kwestia pochodzenia nazwy „Górny Śląsk”. Posługiwał się nią sporadycznie
od momentu, kiedy zaczął omawiać okres schyłku XII w., ale
nie traktował tego obszaru jako zwartej cało ci o jasno okre lonych
granicach, a tylko jako geograficzne u ci lenie. Polityczną odrębno ć
górno ląską postrzegał dopiero od Wiosny Ludów 2 . Podobną interpretację
odnajdziemy także w niedokończonej polskiej wielotomowej wrocławskiej
syntezie historii Śląska.
W najnowszych syntezach historii Śląska, które ukazały się po 2000 r.,
w zasadzie niewiele zmieniło się w tej interpretacji. Jest ona tylko bardziej
wyważona i precyzyjna, a także nie tak jednoznacznie utożsamiana
z polskim obszarem etnicznym. Ro cisław Żerelik odwołuje się
do tezy Jana Bandtkego, wskazując przy tym słusznie, iż Semkowicz
był tylko kontynuatorem propozycji krakowskiego historyka i prawnika.
Przywołując całą polsko-niemiecką dyskusję naukową toczącą się na
ten temat od XIX w., skłania się również do wywodzenia nazwy Śląsk od
rzeki, dopływu Odry. Akceptuje zresztą ustalenia Semkowicza i Mikołaja
Rudnickiego, którzy w oparciu o badania lingwistyczne odrzucili etymologię
od germańskiego Sil. Przyjmując za bardziej prawdopodobną
etymologię od słowiańskiego lęz, wyprowadzonego od słowiańskiego
lęg (słota, wilgoć), powrócili oni do twierdzenia o słowiańskim rodowo­
2 K. Popiołek, Historia Śląska od pradziejów do 1945 roku, Katowice 1972, s. 9.
Współczesno ć
Ryszard Kaczmarek
Krzysztof Nowak
Pojęcie i granice
Górnego Śląska
w ujęciu
historiograficznym