Kronikarz a historyk Atuty i słabości regionalnej historiografii

mieszkańcy. Zaangażowanie, z jakim burmistrzowie i członkowie rad
miejskich przystąpili do realizacji zaleceń prezydenta rejencji, w wielu
wypadkach nie wynikało jedynie z chęci wypełniania nakazów władz
zwierzchnich. Uwaga, z jaką wybierali przyszłych autorów oraz opieka,
jaką ich otoczyli, dalece wykraczały poza sumienne wykonywanie obowiązków
przez urzędnika.
Opisując procesy zachodzące w nauce historycznej w drugiej połowie
XIX wieku, nie bez powodu posługujemy się pojęciami „profesjonalizacja”
i „instytucjonalizacja”, albowiem jej rozwój w tym czasie powoli
wiązał się z powstaniem konkretnej grupy zawodowej „uprawiającej”
historiografię i wydzieleniem w o rodkach naukowych instytutów,
seminariów i katedr zajmujących się badaniem przeszło ci 48 . Pomimo
tych tendencji żaden z magistratów nie zdecydował się na zlecenie
dzieła napisania kroniki miejskiej zawodowemu historykowi związanemu
z uniwersytetem; zadanie to powierzano przede wszystkim
lokalnym działaczom. Przyczyn takiego postępowania można doszukiwać
się w płaszczyźnie ekonomicznej (zlecenie napisania kroniki
48 Ch. Simon, Historiographie, Stuttgart 1996. Autor po więcił prawie cały rozdział swojej
pracy omówieniu procesów profesjonalizacji w Europie Zachodniej. Został on nazwany
„Geschichtswissenschaft in Westeuropa im 19. Jahrhundert. Professionalisierung
der Historie und Ansätze zur Gesellschaftsgeschichte“, s. 156­195. Również
Jerzy Topolski skrótowo opisał ten proces w jednym z rozdziałów swojej pracy
po więconej historii historiografii. J. Topolski, Od Achillesa do Béatrice de Planissolles.
Zarys historii historiografii, Warszawa 1998, s. 108­109.
Tradycja
Barbara Paulina
Kalinowska-Wójcik
Dziewiętnastowieczne
monografie
miast górno ląskich